Επτά σημεία για τον πόλεμο εναντίον τής Λιβύης—D.Losurdo

Ακόμα και οι τυφλοί μπορούν πλέον να δουν τι συμβαίνει στη Λιβύη (26/8/11)
Domenico Losurdo

1. Το ΝΑΤΟ είναι αυτό που κήρυξε και προκάλεσε τον πόλεμο που διεξάγεται στη Λιβύη — μια αλήθεια που έφτασε να διαδίδεται ακόμα και από τα όργανα τής αστικής «πληροφόρησης». Στη «Λα Στάμπα» τής 25ης Αυγούστου, η Λουτσία Ανουντζιάτα γράφει ότι είναι «ένας απόλυτα “εξωτερικός” πόλεμος, ένας πόλεμος στον οποίο πρωτοστατούν οι δυνάμεις τού ΝΑΤΟ»· «το δυτικό σύστημα κήρυξε τον πόλεμο στον Καντάφι». Σε μια φωτογραφία που δημοσιεύθηκε στο φύλλο τής 24ης Αυγούστου τής «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν», υποτίθεται ότι βλέπουμε τους «εξεγερμένους» να πανηγυρίζουν, καβάλα όμως σ’ ένα αεροπλάνο που φέρει το έμβλημα τού ΝΑΤΟ.[1]

2. Ο πόλεμος προετοιμαζόταν εδώ και καιρό. Όπως αποκαλύφθηκε σε ρεπορτάζ τής  «Σάντεϊ Μίρορ» στις 20 Μαρτίου, «τρεις βδομάδες» πριν από την ψήφιση τής απόφασης [1973] τού ΟΗΕ, είχαν ήδη αναλάβει δράση στο έδαφος τής Λιβύης «εκατοντάδες» Βρετανοί στρατιώτες, πλαισιωμένοι από τις πλέον επίφοβες και προηγμένες στον κόσμο δυνάμεις στρατού (SAS). Ανάλογες αποκαλύψεις ή ομολογίες μπορούσε κανείς να διαβάσει στην «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν» τής 31ης Μαρτίου, όσον αφορά το γεγονός ότι στη Λιβύη δραστηριοποιούντο «μικρές ομάδες τής CIA» και μια «σημαντική σκιώδης δυτική δύναμη», και μάλιστα «πριν από την έναρξη των εχθροπραξιών στις 19 Μαρτίου».

3. Ο πόλεμος αυτός δεν έχει καμία σχέση με την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στο προαναφερθέν άρθρο η Λουτσία Ανουντζιάτα επισημαίνει με ανησυχία ότι «το ΝΑΤΟ, που θριάμβευσε επί των λιβυκών δυνάμεων, δεν ταυτίζεται με τον οργανισμό που κήρυξε τον πόλεμο αυτό». Στο μεταξύ, η Δύση εμφανίζεται σοβαρά εξασθενημένη λόγω τής οικονομικής κρίσης. Το ερώτημα, επομένως, που τίθεται είναι αν θα μπορέσει να διατηρήσει υπό τον πλήρη έλεγχό της μια ήπειρο που όλο και συχνότερα αισθάνεται την ανάγκη να ανταποκριθεί στο κάλεσμα ορισμένων «μη δυτικών χωρών» και πιο συγκεκριμένα τής Κίνας. Εκτός αυτού, στις 26 Αυγούστου, η «Λα Στάμπα», όπου φιλοξενήθηκε και το άρθρο τής Ανουντζιάτα, κυκλοφόρησε με το εξής πρωτοσέλιδο «Νέα Λιβύη: γαλλο-ιταλική πρόκληση». Για όσους δεν κατάλαβαν περί τίνος πρόκειται, σε κύριο άρθρο τής σύνταξης με τίτλο «Μονομαχία μέχρι τελικής μπίζνας» ο Πάολο Παρόνι διευκρινίζει ότι, από την έναρξη των πολεμικών επιχειρήσεων, που σημαδεύτηκαν από τον φρενήρη ακτιβισμό τού Σαρκοζί, «έγινε αμέσως κατανοητό ότι ο πόλεμος εναντίον τού Συνταγματάρχη θα μετατρεπόταν σε άλλου είδους σύγκρουση, σ’ έναν οικονομικό πόλεμο εναντίον ενός νέου αντιπάλου. Αναφέρομαι προφανώς στην Ιταλία».

4. Αυτός ο πόλεμος, ο οποίος ξεκίνησε με σκοπό την εξυπηρέτηση ποταπών επιδιώξεων, διεξήχθη κατ’ εγκληματικό τρόπο. Θα αναφερθώ σε ορισμένα μόνο στοιχεία, όπως δημοσιεύθηκαν σε μια υπεράνω πάσης υποψίας εφημερίδα. Σε άρθρο των Κ. Φαχίμ και Ρ. Γκλάντστοουν στην «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν» τής 26ης Αυγούστου, αναφέρονται τα εξής: «διάτρητα από σφαίρες βρέθηκαν περισσότερα από τριάντα πτώματα κανταφικών στρατιωτών σ’ έναν στρατιωτικό καταυλισμό στο κέντρο τής Τρίπολης. Τουλάχιστον δύο από τους νεκρούς είχαν τα χέρια τους δεμένα με πλαστικές χειροπέδες [ — πράγμα που μας επιτρέπει να υποθέσουμε ότι επρόκειτο για εκτελέσεις] […]. Πέντε από τους νεκρούς βρέθηκαν στο πρόχειρο νοσοκομείο τού καταυλισμού· ένας μάλιστα ήταν ακόμα δεμένος στο νοσοκομειακό φορείο, συνδεδεμένος με ενδοφλέβιο ορό».[2]

5. Εξίσου απάνθρωπος με τους προηγούμενους αποικιακούς πολέμους, ο τωρινός πόλεμος στη Λιβύη αποτελεί απόδειξη τής απόλυτης εκβαρβάρισης τού ιμπεριαλισμού. Στο παρελθόν, η CIA προσπάθησε αμέτρητες φορές να δολοφονήσει τον Φιντέλ Κάστρο, αλλά επρόκειτο για απόπειρες που οργανώθηκαν παρασκηνιακά, όχι βεβαίως λόγω τής συναίσθησης τής καταισχύνης, αλλά υπό τον φόβο μάλλον των αντιδράσεων τής διεθνούς κοινής γνώμης. Σήμερα, απεναντίας, η εκτέλεση τού Καντάφι ή άλλων μη αρεστών ηγετών αποτελεί πλέον δυτικό «δικαίωμα» που διακηρύσσεται ανοικτά. Στις 26 Αυγούστου 2011, η «Κοριέρε ντέλα Σέρα» κυκλοφόρησε με τον εξής θριαμβικό τίτλο στο πρωτοσέλιδο: «Το κυνηγητό — από σπίτι σε σπίτι — τού Καντάφι και των γιων του». Ενώ γράφω αυτές τις γραμμές, βρετανικά τορνέιντος, αξιοποιώντας την συνεργασία και τις πληροφορίες που τους παρέχουν οι γαλλικές δυνάμεις, βομβαρδίζουν στόχους στη Σύρτη με τελικό σκοπό την εξόντωση τής οικογένειας τού Καντάφι.

6. Στον ίδιο βαθμό απάνθρωπη όσο και ο πόλεμος είναι η εκστρατεία παραπληροφόρησης από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Χωρίς το παραμικρό ίχνος ντροπής, η νατοϊκή προπαγάνδα δεν έπαψε να επαναλαμβάνει το ψέμα ότι οι πολεμικές επιχειρήσεις αποσκοπούν αποκλειστικά στην προστασία των αμάχων! Όσο για τον «ελεύθερο» δυτικό τύπο, κάποια στιγμή δημοσιεύθηκε η θεαματική «είδηση» ότι ο Καντάφι τάιζε τους στρατιώτες του με βιάγκρα με σκοπό τη διευκόλυνση τής διάπραξης μαζικών βιασμών. Την «καταγγελία» αυτή, που δεν άργησε να γίνει καταγέλαστη, ακολούθησε νέα καταγγελία, ότι οι Λίβυοι στρατιώτες πυροβολούν ανήλικα. Καμία απόδειξη δεν προσκομίστηκε για την υποστήριξη αυτών των ισχυρισμών, που δεν περιέχουν καμιά αναφορά σε συγκεκριμένες πηγές, σε ημερομηνίες, σε περιστατικά και τόπους. Κι αυτό γιατί εκείνο που προέχει είναι η εγκληματοποίηση — μέχρι σημείου εκμηδένισης — τού αντιπάλου.

7. Στην εποχή του ο Μουσολίνι παρουσίασε τη φασιστική επίθεση εναντίον τής Αιθιοπίας ως εκστρατεία για την απελευθέρωση τής χώρας από τα δεινά τής δουλείας. Σήμερα, το ΝΑΤΟ παρουσιάζει τον επιθετικό πόλεμο κατά τής Λιβύης ως εκστρατεία για τη «διάδοση τής δημοκρατίας». Στην εποχή του ο Μουσολίνι καταφερόταν με κάθε ευκαιρία εναντίον τού Αιθίοπα αυτοκράτορα Χαϊλέ Σελασιέ, αποκαλώντας τον «Νέγκους των νέγρων». Σήμερα το ΝΑΤΟ αποκαλεί περιφρονητικά τον Καντάφι «δικτάτορα». Κατά τον ίδιο τρόπο που παραμένει αμετάβλητος ο φιλοπόλεμος χαρακτήρας των ιμπεριαλιστών, έτσι και οι ιμπεριαλιστικές τεχνικές χειραγώγησης παρουσιάζουν σημαντικά στοιχεία συνέχειας. Για να δοθεί απάντηση στο ερώτημα ποιος στην πραγματικότητα ασκεί σήμερα δικτατορική εξουσία σε παγκόσμια κλίμακα, θα ήθελα να επικαλεστώ όχι τα κείμενα τού Μαρξ ή τού Λένιν, αλλά τα λόγια τού Ιμμανουήλ Καντ. Σ’ ένα κείμενο τού 1798 με τίτλο η «Διαμάχη των Σχολών», γράφει τα εξής: «Τι είναι ένας απόλυτος μονάρχης; Είναι εκείνος που διατάζει “να γίνει πόλεμος ” και ο πόλεμος συμβαίνει στην πραγματικότητα». Με το επιχείρημα αυτό ο Καντ ασκούσε κριτική ιδιαίτερα στην Αγγλία τής εποχής του — αποφεύγοντας έτσι εσφαλμένες εκτιμήσεις βάσει τής «φιλελεύθερης» τυπικής μορφής τού πολιτεύματος τής χώρας αυτής. Το δίδαγμα που πρέπει να αποκομιστεί από τη διαπίστωση αυτή έχει ως εξής: οι «απόλυτοι μονάρχες» τής εποχής μας, οι σύγχρονοι πλανητικοί τύραννοι και δικτάτορες εδρεύουν στην Ουάσινγκτον, στις Βρυξέλλες και στις σημαντικότερες δυτικές μητροπόλεις.

[1] Σημ.Συντ. Πρόκειται μάλλον για τη φωτογραφία στο άρθρο με τίτλο «Qaddafi Defiant After Rebel Takeover».
[2] Σημ.Συντ. Επρόκειτο, ωστόσο, για σώματα αμάχων.

 

TAB e or not TAB e

The typeriter is crating
 A revlootion in peotry
 Pishing back the frontears
 And apening up fresh feels
 Unherd of by Done or Bleak
 

 

Sam Amidon

 

Στην Τρίπολη οι «εξεγερμένοι» των ειδικών δυνάμεων τού ΝΑΤΟ

Vodpod videos no longer available.

«Συνοδοιπόροι-Αγωνιστές» των «Διεθνών Ταξιαρχιών» τού Κατάρ

Manlio Dinucci (il manifesto, 25/8)

Σύμφωνα με βίντεο, που είναι διαθέσιμο στο YouTube, η πρεσβεία τού Κατάρ στην Τρίπολη επαναλειτούργησε πριν από τρεις μέρες (Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011), όταν ένοπλοι άνδρες, αφού εισήλθαν εντός τού εγκαταλελειμμένου κτιρίου που είχε υποστεί εμφανείς ζημιές, ύψωσαν εκεί την εθνική σημαία τής χώρας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώνεται η παρουσία στη Λιβύη ειδικών δυνάμεων από το Κατάρ. Επιπλέον, όπως αναφέρουν οι Νιου Γιορκ Τάιμς (23/8/11), ειδικές δυνάμεις τής Μεγάλης Βρετανίας, τής Γαλλίας και τού Κατάρ προσφέρουν ήδη τακτική υποστήριξη στις δυνάμεις των ανταρτών, ενώ στην κυβέρνηση τής Βεγγάζης παρέχεται οργανωτική βοήθεια από απεσταλμένους τής CIA στην περιοχή. Εν τω μεταξύ, ανώτερος αξιωματούχος τού ΝΑΤΟ επιβεβαίωσε ότι στην Τρίπολη οι αντάρτες συνεπικουρούνται από Βρετανούς και Γάλλους καταδρομείς. Όταν μάλιστα ρωτήθηκε αν έχουν αναπτυχθεί και πράκτορες τής CIA, ο ίδιος αξιωματούχος απάντησε ότι αυτό πράγματι ισχύει.

Διαψεύδονται έτσι οι μέχρι τώρα διαβεβαιώσεις τού ΝΑΤΟ ότι δεν επρόκειτο να υπάρξουν «μπότες στο έδαφος», ότι δηλαδή δεν επρόκειτο να αναπτυχθούν ξένα στρατεύματα στη Λιβύη. Όπως αποκαλύπτουν όμως έρευνες τής Γκάρντιαν και τής Τέλεγκραφ, οι βρετανικές ειδικές δυνάμεις έπαιξαν ρόλο-κλειδί στην επίθεση κατά τής Τρίπολης. Η επιχείρηση προετοιμάστηκε στη Βεγγάζη από τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες MI6, που έθεσαν στη διάθεση των ανταρτών εξοπλισμό επικοινωνίας και αποθήκες όπλων και πολεμοφοδίων στα περίχωρα τής Τρίπολης, όπου είχαν ήδη διεισδύσει μυστικοί πράκτορες με σκοπό την καθοδήγηση των αεροπορικών επιδρομών. Η επίθεση άρχισε όταν τα μαχητικά Τορνέιντο GR4 τής RAF [τής Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας], που απογειώθηκαν από την Ιταλία, έπληξαν με βόμβες ακριβείας Paveway IV ένα κέντρο τηλεπικοινωνιών και άλλους στόχους-κλειδιά τής πρωτεύουσας. Σύμφωνα με έρευνα που παρουσιάστηκε στη Φρανς Σουάρ, πεντακόσιοι τουλάχιστον Βρετανοί κομάντος δρουν στο λιβυκό έδαφος, στους οποίους πρέπει να προστεθούν και οι εκατοντάδες Γάλλοι καταδρομείς, οι οποίοι έφτασαν στην Λιβύη με τα ελαφρά ελικόπτερα της Γαλλικής Αεροπορίας Στρατού (Alat) επί τού ελικοπτεροφόρου πλοίου αμφιβίων επιχειρήσεων Tonnerre.

Σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε επίσης το Κατάρ, ένας από τους στενότερους συμμάχους των ΗΠΑ στην περιοχή: σε συμμόρφωση με τις απαιτήσεις τού Πενταγώνου, το Κατάρ δαπάνησε πάνω από ένα δισεκατομμύριο δολάρια για την ενδυνάμωση και ενίσχυση τής αεροπορικής βάσης στο Αλ Ουντέιντ, που χρησιμοποιείται στο πλαίσιο των εχθροπραξιών στο Αφγανιστάν και ως προκεχωρημένο φυλάκιο τής Κεντρικής Διοίκησης τού Πενταγώνου. Δεν προκαλεί, λοιπόν, απορία το γεγονός ότι η Ουάσινγκτον ανέθεσε σ’ αυτή τη μοναρχία τού Περσικού Κόλπου την εμπιστευτική επιχείρηση διείσδυσης στο έδαφος τής Λιβύης μονάδων καταδρομέων, εκπαιδευμένων και εξοπλισμένων από το Πεντάγωνο, οι οποίοι θα μπορούσαν ευκολότερα να μεταμφιεστούν ως Λίβυοι αντάρτες χάρη στη γλώσσα και την εμφάνισή τους. Το Κατάρ έχει επίσης αναλάβει τον ανεφοδιασμό των ανταρτών: καταριανό αεροσκάφος εθεάθη πρόσφατα στη Μισράτα να μεταφέρει σημαντικό φορτίο όπλων. Επιπλέον, όπως προκύπτει από έγκυρες πηγές, εκτός από τις δυνάμεις τού Κατάρ στη Λιβύη δραστηριοποιούνται και ειδικές δυνάμεις από την Ιορδανία και πιθανόν από άλλες αραβικές χώρες. Να υπενθυμίσω ότι στα Αραβικά Εμιράτα βρίσκεται σε εξέλιξη προσπάθεια δημιουργίας ενός μυστικού στρατού που θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε άλλες χώρες τής Μέσης Ανατολής και τής Βορείου Αφρικής (πβ. il manifesto, 18/5/11)[1].

Ενώ το ΝΑΤΟ συνεχίζει τις αεροπορικές επιδρομές κατά λιβυκών στόχων, στρώνοντας έτσι το έδαφος για την προέλαση των ανταρτών, διεξάγεται παράλληλα ένας μυστικός πόλεμος στο έδαφος τής χώρας με σκοπό να διασφαλιστεί, στη μετακανταφική Λιβύη, η μετάβαση τής πραγματικής εξουσίας στα χέρια των δυτικών δυνάμεων, συνεπικουρουμένων από τις μοναρχίες του Κόλπου. Δεν θα διστάσουν συνεπώς να υψώσουν τη σημαία τής «ειρηνευτικής αποστολής» και να φορέσουν τα κυανά κράνη τού ΟΗΕ.

[1] «Δημιουργία στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ενός μυστικού στρατού για τη Μέση Ανατολή και την Αφρική».

 

Laura Marling

8

 

Αξιόπιστη Παραπληροφόρηση

Vodpod videos no longer available.

(Απελευθερωτικοί Λαϊκοί Εορτασμοί)

 

Το ΝΑΤΟ πίσω από την πτώση τής Τρίπολης—M.Dinucci

il manifesto (γαλλικά, 23/8)

Μια φωτογραφία που δημοσιεύθηκε στους Νιου Γιορκ Τάιμς διηγείται — χωρίς να έχει ανάγκη από πολλά λόγια — τι συμβαίνει στη Λιβύη. Η φωτογραφία δείχνει τρεις νεαρούς αντάρτες να κοιτάζουν με περιέργεια το απανθρακωμένο σώμα ενός στρατιώτη των κυβερνητικών δυνάμεων, που κείτεται δίπλα στα απομεινάρια ενός καμένου οχήματος. Οι νεαροί είναι αυτόπτες μάρτυρες τού θανάτου του, ο οποίος προκλήθηκε από επιδρομή τού ΝΑΤΟ. Εδώ και πέντε τουλάχιστον μήνες, σύμφωνα με ανακοινωθέν τού Διακλαδικού Στρατηγείου των συμμαχικών δυνάμεων στη Νάπολη, το ΝΑΤΟ πραγματοποίησε πάνω από είκοσι χιλιάδες αεροπορικές επιδρομές, εκ των οποίων οχτώ χιλιάδες ήταν επιθέσεις με πυραύλους και βόμβες. Οι ενέργειες αυτές, όπως δηλώνουν ανώτατα στελέχη τού ΝΑΤΟ και τής αμερικανικής κυβέρνησης στους Νιου Γιορκ Τάιμς, συνέβαλαν αποφασιστικά στο «να σφίξει ο κλοιός γύρω από την Τρίπολη». [Πράγματι, χωρίς τη συνεχή πίεση σε βάρος συγκεκριμένων στόχων, χωρίς την ανάπτυξη ευέλικτων δυνάμεων, χωρίς τις φάλαγγες φορτηγών αυτοκινήτων άγνωστης προέλευσης, οι αντάρτες τής Βεγγάζης δεν θα μπορούσαν ποτέ να φτάσουν στην Τριπολίτιδα].

Οι χειρουργικές επιθέσεις κατέστρεψαν σταδιακά τις υποδομές τής Λιβύης, καθιστώντας σχεδόν αδύνατο τον κεντρικό έλεγχο και τον ανεφοδιασμό των κυβερνητικών δυνάμεων. Στα μαχητικά-βομβαρδιστικά αεροσκάφη με τις καθοδηγούμενες από λέιζερ βόμβες τού ενός τόνου, των οποίων οι διατρητικές κεφαλές από απεμπλουτισμένο ουράνιο και βολφράμιο μπορούν να καταστρέψουν κτίρια από μπετόν αρμέ, ήρθαν να προστεθούν και τα ελικόπτερα μάχης, που είναι εξοπλισμένα με τα πλέον σύγχρονα οπλικά συστήματα — όπως για παράδειγμα, τους κατευθυνόμενους πυραύλους Hellfire εμβέλειας οκτώ χιλιομέτρων, που στη Λιβύη εκτοξεύονται και από αμερικανικά μη-επανδρωμένα οπλισμένα αεροσκάφη τύπου Predator/Reaper.

Ο εντοπισμός των στόχων δεν γίνεται μόνο μέσω των αεροπλάνων ραντάρ AWACS, που απογειώνονται από το Τράπανι [στη νοτιοδυτική ακτή τής Σικελίας], ή των Ιταλικών Predators, από την Αμεντόλα [Φότζια στην επαρχία τής Απουλίας] — σκάφη που υπερίπτανται τού λιβυκού εδάφους 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Όπως αναφέρουν αξιωματούχοι τού ΝΑΤΟ στους Νιου Γιορκ Τάιμς, οι στόχοι εντοπίζονται και με τη βοήθεια των ανταρτών. Παρά το γεγονός ότι υστερούν σε κατάρτιση και σε οργάνωση, οι αντάρτες είναι σε θέση «με τη βοήθεια τεχνολογιών που προέρχονται από ορισμένες χώρες τού ΝΑΤΟ» να μεταδίδουν σημαντικές πληροφορίες στην «επιχειρησιακή ομάδα τού ΝΑΤΟ στην Ιταλία, η οποία και επιλέγει τους στόχους που θα πληγούν». Επιπλέον, σύμφωνα πάντα με τους αξιωματούχους, «η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, καθώς επίσης και άλλες χώρες, έχουν ήδη αναπτύξει ειδικές δυνάμεις στο λιβυκό έδαφος». Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, η αποστολή τους περιορίζεται στη εκπαίδευση και τον εξοπλισμό των ανταρτών, αλλά, στην πραγματικότητα, οι δυνάμεις αυτές έχουν αναλάβει επιχειρησιακά καθήκοντα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, αναδύεται η πραγματική εικόνα τής κατάστασης που επικρατεί στη χώρα. Εάν οι αντάρτες μπόρεσαν να φτάσουν στην Τρίπολη, αυτό δεν οφείλεται στην μαχητική τους ικανότητα, αλλά στο γεγονός ότι τους άνοιξαν το δρόμο τα ελικόπτερα, τα μαχητικά-βομβαρδιστικά και τα μη-επανδρωμένα αεροσκάφη τού ΝΑΤΟ, που, εν προκειμένω, αποφάσισε να εφαρμόσει πολιτική καμένης γης — και μάλιστα κατά κυριολεξία, όπως είναι προφανές από το απανθρακωμένο σώμα τού λίβυου στρατιώτη τής φωτογραφίας. Με άλλα λόγια, δημιουργήθηκε, για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους, η εικόνα μιας ισχυρής αντιστασιακής δύναμης, η οποία θα μπορούσε να αναμετρηθεί επιτυχώς μ’ έναν επαγγελματικό στρατό. Επομένως, χωρίς να παραγνωρίζουμε το βαρύ φόρο αίματος που πληρώνουν οι αντάρτες, οφείλουμε να διαπιστώσουμε ότι δεν είναι αυτοί που κατέλαβαν την Τρίπολη. Απεναντίας, το ΝΑΤΟ, με την τυπική νομιμοποίηση τής απόφασης τού Συμβουλίου Ασφαλείας, επιχειρεί τη διάλυση ενός κυρίαρχου κράτους με πρόσχημα την προστασία των αμάχων πολιτών του. Όπως φαίνεται, στα εκατό χρόνια που πέρασαν από την απόβαση των ιταλικών στρατευμάτων στην Τρίπολη, η τέχνη του αποικιακού πολέμου πραγματοποίησε σημαντικές προόδους.

 

Handsworth Songs

Vodpod videos no longer available.

(τέσσερα μέρη, σχολιασμός εδώ)

 

Λιβύη: κανένας πανηγυρισμός για τον θρίαμβο τής βαρβαρότητας

Vodpod videos no longer available.

Ο ήλιος τού Αυγούστου διαποτίζει τα πάντα μ’ ένα εκτυφλωτικό φως· ενσκήπτει στις εφησυχασμένες συνειδήσεις, διαγράφοντας ακόμα και τις φρικαλεότητες από τη μνήμη. Αυτή τη στιγμή, στη Λιβύη τα αεροπλάνα τού ΝΑΤΟ σπέρνουν το θάνατο και την καταστροφή: τις δύο τελευταίες μέρες, σύμφωνα με τις εφημερίδες, έγιναν 40 αεροπορικές επιδρομές, προκειμένου «ν’ ανοίξει ο δρόμος για την προέλαση των ανταρτών». Στο πλαίσιο των επιθέσεων των τελευταίων τεσσάρων μηνών, πραγματοποιήθηκαν εναντίον χιλίων εξακοσίων τουλάχιστον αστικών στόχων τέσσερις χιλιάδες συνολικά βομβαρδισμοί, που προκάλεσαν τον θάνατο περισσοτέρων από 2000 ανθρώπων — ανδρών, γυναικών και παιδιών. Μόνο για τους δύο πρώτους μήνες οι πολεμικές δαπάνες ανήλθαν σε 52 δισ. ευρώ, ενώ για καθένα από τα πέντε πολεμικά πλοία δαπανώνται ημερησίως 350 χιλιάδες ευρώ. Για την Ιταλία το κόστος ανέρχεται σε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, την ίδια στιγμή που τα μέτρα λιτότητας πλήττουν τους εργαζόμενους, τη νεολαία και τους συνταξιούχους. Στα δελτία ειδήσεων βλέπουμε τους αντάρτες να πανηγυρίζουν και ακούμε ότι τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια σημειώνουν μεγάλη άνοδο λόγω των πληροφοριών που φθάνουν από τη Λιβύη. Πανηγυρίζουμε για τη νίκη τής βαρβαρότητας. Εκτός από τα ανθρώπινα θύματα, ο πόλεμος δολοφονεί πάντα και την αλήθεια — ένας πόλεμος για το πετρέλαιο και και τον επανασχεδιασμό τού χάρτη της δυτικής επιρροής στη Μέση Ανατολή. Ο ιμπεριαλισμός σπεύδει σε βοήθεια τού ψυχορραγούντος καπιταλισμού: έχουν περάσει εκατό χρόνια από τότε που ο Τζιολίτι αποφάσισε να εισβάλει στη Λιβύη. Οι κάτοικοι εξολοθρεύτηκαν με δηλητηριώδη αέρια — επρόκειτο για μια φρικτή γενοκτονία. Αντί να εκφράζουν τον αποτροπιασμό και την αγανάκτησή τους τόσο για τα εγκλήματα τού παρελθόντος όσα και για τα τεκταινόμενα σήμερα στη Λιβύη, τα ΜΜΕ επιδίδονται σε ξεδιάντροπους πανηγυρισμούς.

Όχι στον πόλεμο στη Λιβύη!

Απευθύνουμε τώρα έκκληση για την άμεση κατάπαυση τού πυρός, την ειρηνική επίλυση τής κρίσης και τον σεβασμό τής αυτοδιάθεσης τού λιβυκού λαού.

Partito dei Comunisti Italiani-Federazione della Sinistra

 

Επιβολή ποινών για τις ταραχές: απόπειρα παραβίασης των δικονομικών εγγυήσεων

Επιβολή ποινών για τις ταραχές: απόπειρα παραβίασης των δικονομικών εγγυήσεων με δυσοίωνες συνέπειες
Vera Baird (από την «προοδευτική» Guardian)

Η απέχθεια τής κοινής γνώμης και η λαϊκή απαίτηση για τιμωρία ενέχουν ιδιαίτερους κινδύνους, στο μέτρο που ανοίγοντας το δρόμο για την καταστρατήγηση των νομικών κανόνων ευνοούν περιπτώσεις επιλεκτικής και άδικης απονομής τής δικαιοσύνης, όπως, για παράδειγμα, στις υποθέσεις των τεσσάρων τού Γκίλφορντ και των έξι τού Μπέρμιγχαμ στη δεκαετία τού ογδόντα. Στη διάρκεια τής απεργίας των ανθρακωρύχων η Μάργκαρετ Θάτσερ χαρακτήρισε, κάποια στιγμή, τη NUM[1] ως «εσωτερικό εχθρό», γεγονός που κατέστησε σχεδόν αδύνατη την αμερόληπτη αστυνόμευση ή την διασφάλιση των αρχών τής δίκαιης δίκης για τους ανθρακωρύχους.

Σε ποιο βαθμό αρχίζει να διαγράφεται ξανά στον ορίζοντα ο κίνδυνος αυτός, όταν βλέπουμε τον Ντέιβιντ Κάμερον να δηλώνει ότι όποιος είχε ανάμειξη στα επεισόδια, έστω και σε ασήμαντο βαθμό, θα πρέπει να λογαριάζει ότι θα πάει φυλακή, όταν εκατό χιλιάδες άτομα έχουν ήδη υπογράψει αίτημα προς την κυβέρνηση ζητώντας την αφαίρεση των κοινωνικών επιδομάτων όσων κριθούν ένοχοι και όταν μια σειρά δημοτικών συμβουλίων προτίθενται να προχωρήσουν σε έξωση των δικαιούχων κοινωνικής στέγης που συγκατοικούν με δράστες των επεισοδίων, με μόνη αιτιολογία ότι είναι αδέρφια ή παππούδες των ταραχοποιών;

Όπως αναφέρθηκε την εβδομάδα αυτή στην Guardian, «ανώτερος κυβερνητικός υπάλληλος» απεύθυνε «συστάσεις» σε γραμματείς πταισματοδικείων[2] να υποδείξουν στους δικάζοντες δικαστές να αγνοήσουν όλες τις κατευθυντήριες οδηγίες όσον αφορά την επιμέτρηση των ποινών και να φυλακίσουν κάθε κατηγορούμενο για τα επεισόδια. Όπως φαίνεται, πρόκειται για εγκύκλιο πολιτικής που εκδόθηκε από την Δικαστική Υπηρεσία, η οποία είναι αρμόδια για την οργάνωση και διοίκηση των δικαστηρίων, και όχι από πρεσβύτερα μέλη τού δικαστικού σώματος, που, ας σημειωθεί, έλαβαν αμέσως αποστάσεις από την εν λόγω εγκύκλιο.

Πληροφορηθήκαμε την ύπαρξη τής εγκυκλίου μόνο και μόνο λόγω τής άστοχης ανακοίνωσης τής πρόεδρου τού δικαστηρίου τού Κάμπεργουελ Γκριν, Νοβέλο Νοάντες, η οποία αρχικά την αποκάλεσε «κυβερνητική οδηγία», αλλά στη συνέχεια ανακάλεσε τον χαρακτηρισμό, όταν προφανώς κάποιος τής θύμισε ότι ως δικαστικός λειτουργός απολαμβάνει ανεξαρτησίας κατά την άσκηση των καθηκόντων της.

Αν και το Υπουργείο Δικαιοσύνης αποποιήθηκε τη σχετική ευθύνη, η «οδηγία» δίνει έκφραση στο αίσθημα αποστροφής μεγάλου μέρους τής κοινής γνώμης, το οποίο τροφοδοτήθηκε από τις δηλώσεις κυβερνητικών εκπροσώπων, με σκοπό ειδικότερα τον επηρεασμό τής Δικαιοσύνης. Η δικαιολογημένη κοινωνική αγανάκτηση υπαγορεύει βεβαίως την υποχρέωση των δικαστικών λειτουργών να επιβάλουν στους «ταραχοποιούς» ποινές στερητικές τής ελευθερίας αυστηρότερες από εκείνες που συνήθως προβλέπονται για τα ίδια εγκλήματα. Ωστόσο, και παρά τις δηλώσεις τού πρωθυπουργού, ο ρόλος των δικαστών είναι να απονέμουν δικαιοσύνη λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαίτερες περιστάσεις τής κάθε συγκεκριμένης υπόθεσης. Οφείλουν δηλαδή να διαχωρίζουν τον κατ’ επάγγελμα εγκληματία από εκείνον που απλώς παρασύρεται στο έγκλημα, αλλά και να διακρίνουν όλους τους ενδιάμεσους βαθμούς ενοχής, ούτως ώστε να διασφαλίζονται οι προϋποθέσεις τής εξατομικευμένης ποινικής μεταχείρισης.

Η εν λόγω όμως «κυβερνητική οδηγία», εφόσον ερμηνευθεί με την ευρεία της έννοια, συνιστά απόπειρα ανατροπής τού πλαισίου αυτού. Συνεπάγεται, ουσιαστικά, για τους ταραχοποιούς την κατάργηση των χρηματικών προστίμων και των ποινών κοινωφελούς εργασίας και την αναστολή τής προσεκτικά δομημένης διαδικασίας επιμέτρησης των ποινών, που σύμφωνα με τις σχετικές κατευθυντήριες οδηγίες θα οδηγούσε  σε ορισμένες περιπτώσεις στην υποχρεωτική υιοθέτηση μη στερητικών τής ελευθερίας ποινών. Όλες οι οδηγίες αυτές αναγνωρίζουν μεγάλα περιθώρια ευχέρειας όσον αφορά την επιμέτρηση τής ποινής ακόμη και στις σοβαρότερες των περιπτώσεων. Οι πλέον συναφείς στην προκειμένη περίσταση διατυπώθηκαν μετά τα επεισόδια στο Μπράντφορντ το 2001. Οι κατευθυντήριες αυτές οδηγίες δημοσιεύονται από την επιτροπή ποινών που απαρτίζεται από δικαστικούς, ακαδηµαϊκούς και επαγγελματίες εμπειρογνώμονες και τής οποίας προΐσταται ο λόρδος αρχιδικαστής τής Αγγλίας και τής Ουαλίας. Η συγκεκριμένη επιτροπή έχει ως στόχους τη χάραξη μιας συνεπούς και περιεκτικής πολιτικής με ταυτόχρονη διασφάλιση τής δικαστικής ανεξαρτησίας.

Επιπλέον, οι οδηγίες στην οριστική τους μορφή έχουν δεσμευτικό χαρακτήρα. Για παράδειγμα, για το αδίκημα τής αποδοχής κλοπιμαίων αξίας μικρότερης των 1.000 λιρών ως αφετηρία για τη δικαστική επιμέτρηση τής ποινής τίθενται συνήθως η ποινή τού χρηματικού προστίμου ή οι λιγότερο επαχθείς ποινές κοινωφελούς εργασίας, ενώ οι επιλογές διευρύνονται σε περίπτωση επιβαρυντικών περιστάσεων που σχετίζονται με τον τρόπο απόκτησης των αντικειμένων, οπότε μπορεί να επιβληθεί και ποινή φυλάκισης διάρκειας μέχρι 12 εβδομάδων. Πρόκειται κατεξοχήν για περιπτώσεις απόκτησης αντικειμένων ως αποτέλεσμα εξαιρετικά σοβαρής και βίαιης διάρρηξης. Η βαρύτητα τής ζημίας και η ένταση τής ενοχής τού δράστη είναι οι δύο φράσεις-κλειδιά που θα βοηθήσουν τον δικαστή στο έργο τής αναζήτησης ελαφρυντικών. Η ομολογία τής ενοχής σε πρώιμο στάδιο τής διαδικασίας, η εκδήλωση μεταμέλειας και η εξοικονόμηση των εξόδων για την εκδίκαση τής υπόθεσης αποτελούν επίσης λόγους που επιτρέπουν στον δικαστή να προβεί στη μείωση μέχρι τού ενός τρίτου τής ποινής. Βλέπουμε ότι αυτή η προσεκτικά προσανατολισμένη ανάλυση οδηγεί, βήμα με βήμα, στη λήψη απόφασης σχετικά με το ύψος τής ποινής με τρόπο συμβατό με την ισχύουσα νομοθεσία και σε αντιστοιχία με τους εξής πέντε στόχους τού ποινικού κολασμού: τιμωρία, προστασία τού κοινού, αποτροπή τού εγκλήματος, αναμόρφωση και επανένταξη τού δράστη και επανόρθωση τής κοινωνικής ζημίας.

Επομένως, η απόπειρα παράκαμψης των δικονομικών εγγυήσεων και η μετατροπή των προβλεπομένων ποινών σε ενιαία ποινή φυλάκισης φαίνεται να οδηγεί σε δυσμενείς καταστάσεις. Αν έχει ακόμη κάποιο νόημα η αρχή τής διάκρισης των εξουσιών, αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από το ότι τα δικαστήρια είναι ανεξάρτητα από την κυβέρνηση. Οι υπερβολικές ποινές των τελευταίων ημερών — συμπεριλαμβανομένων τής πεντάμηνης φυλάκισης που επιβλήθηκε σε μια ανύπαντρη μητέρα λόγω τού ότι βρέθηκε στην κατοχή της ένα κλεμμένο σορτσάκι, τής εξάμηνης φυλάκισης σε πατέρα για αποδοχή δύο κλεμμένων ρακετών τού τένις και τής φυλάκισης πολλών ανήλικων παιδιών — δείχνουν ξεκάθαρα ότι η εν λόγω «κυβερνητική οδηγία» επηρέασε την έκβαση των υποθέσεων. Οι σοβαρές περιπτώσεις εγκλημάτων πρέπει βεβαίως να επισύρουν αυστηρές ποινές. Αλλά αυτή είναι μια αρχή με γενική ισχύ. Όπως αναμενόταν, οι πρώτες αποφάσεις που εξέδωσε το Δικαστήριο τού Στέμματος ήταν αυστηρές. Αυτό είναι ένα σημείο που ίσως πρέπει να υπογραμμίσουμε, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι εφέσεις κατηγορουμένων όπως αυτών που, κατά πάσα πιθανότητα, θα γίνουν γνωστοί ως οι «δύο τού Φέισμπουκ» θα οδηγήσουν στην ευνοϊκότερη ποινική τους μεταχείριση. Λιγότερο αυστηρές ποινές επιβλήθηκαν από δικαστή τού Μάντσεστερ, που όμως δήλωσε, πιθανώς ως ένδειξη αλληλεγγύης προς τους συναδέλφους του, ότι αποφάσισε και αυτός να υπερβεί τα όρια που θέτουν οι κατευθυντήριες οδηγίες.

Ποιες είναι λοιπόν οι μελλοντικές προοπτικές διασφάλισης αμερόληπτης κρίσης σε αμφισβητούμενες υποθέσεις, εάν κάποιοι ευεπηρέαστοι λαϊκοί δικαστές διατίθενται να συναινέσουν σε κρυφές πολιτικές ατζέντες; Το ότι η κοινωνία διψά για τιμωρία είναι πλέον κοινό μυστικό, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο παρελθόν η ενστικτώδης αυτή αντίδραση οδήγησε σε φαινόμενα εσφαλμένης απονομής δικαιοσύνης. Όμως η ιστορία μάς διδάσκει και κάτι άλλο. Κατά τη διάρκεια τής απεργίας των ανθρακωρύχων ήταν πολύ δύσκολο να εξασφαλιστεί η δίκαιη εκδίκαση των υποθέσεών τους και η αθώωσή τους από τα πρωτοβάθμια δικαστήρια. Ωστόσο, μετά τη λήξη τής απεργίας, ήταν επίσης δύσκολο, σε ορισμένες ανθρακοφόρες περιοχές, να πειστούν οι ένορκοι να εκδώσουν καταδικαστική ετυμηγορία στις σχετικές υποθέσεις — πράγμα που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως εκδίκηση των τοπικών κοινοτήτων για την πρότερη στάση των αρχών, δηλαδή ως αντίδραση στις μεροληπτικές πρακτικές των δικαστηρίων και τις επονείδιστες μεθόδους αστυνόμευσης.

Αν και οι ταραχές ήταν μια ανατριχιαστική ματιά στο απόλυτο χάος που ακολουθεί την κατάλυση τής τάξης, όμως σχεδόν εξίσου ανατριχιαστικό είναι και το αίσθημα τής έλλειψης δικαιοσύνης.

[1] Εθνική Ένωση Ανθρακωρύχων.
[2] Court clerks: νομικοί σύμβουλοι και όχι απλοί δικαστικοί υπάλληλοι.