Ζωή αιώνια (ΙΙ) — Τζ. Αγκάμπεν

Le règne et la gloire (8.26, σελ.371-74)
G.Agamben
(το πλήρες κείμενο (I-III) εδώ)

Στο σχόλιο τής πρότασης 36 τού πέμπτου βιβλίου τής Ηθικής, ο Σπινόζα επικαλείται κατ’ απροσδόκητο τρόπο την ιδέα τής δόξας σε σχέση με την αγάπη τού πνεύματος προς τον Θεό. Η συγκεκριμένη πρόταση έδειξε πως η νοερή αγάπη τού πνεύματος προς τον Θεό δεν είναι παρά η ίδια η αγάπη με την οποία ο Θεός αγαπά τον εαυτό του και, ως εκ τούτου, η αγάπη τού πνεύματος προς τον Θεό δεν διακρίνεται από την αγάπη τού Θεού προς τους ανθρώπους. Σε αυτό ακριβώς το στάδιο, ο Σπινόζα αναπτύσσει στο σχόλιο μια θεωρία πάνω στη δόξα, που σε λίγες συγκλονιστικές γραμμές επιστρατεύει και συμπυκνώνει τους θεολογικούς θεματικούς τόπους τής εβραϊκής καμπόντ και τής χριστιανικής δόξας:[11]

Από τούτα κατανοούμε σαφώς σε ποιο πράγμα έγκειται η σωτηρία, ήτοι η ευδαιμονία, ήτοι η ελευθερία μας, δηλαδή στη σταθερή και αιώνια αγάπη προς τον Θεό, ήτοι στην αγάπη τού Θεού προς τους ανθρώπους. Μα αυτή η αγάπη, ήτοι η ευδαιμονία, ονομάζεται στους ιερούς κώδικες δόξα, και όχι άδικα. Διότι, είτε η αγάπη αυτή αναφέρεται στον Θεό είτε στο πνεύμα, μπορεί ορθά να ονομαστεί γαλήνη [acquiescentia] [12] τής ψυχής, η οποία δεν διακρίνεται αληθινά από τη δόξα […] Πράγματι, καθόσον αναφέρεται στον Θεό είναι […] χαρά — αν επιτρέπεται να χρησιμοποιούμε ακόμα αυτή την ονομασία — συνοδευόμενη από την ιδέα τού εαυτού, όπως και καθόσον αναφέρεται στο πνεύμα […].

Τραβώντας στα άκρα την αναλογία ανάμεσα στη δόξα και στον δοξασμό, ανάμεσα στην εσωτερική και εξωτερική δόξα, ο όρος δεν παραπέμπει απλώς σε μια εσωτερική κίνηση τού θεϊκού είναι, με κατεύθυνση τόσο από τον Θεό προς τους ανθρώπους, όσο και από τους ανθρώπους προς τον Θεό, αλλά εδώ διαπιστώνουμε πάλι ότι, κατά μια συγκεκριμένη έννοια, δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στη σαββατική συσχέτιση ανάμεσα στη δόξα και την κατάπαυση (menuchah, ἀνάπαυσις, κατάπαυσις, που εδώ αποδίδονται με το acquiescentia — όρος ανύπαρκτος στην κλασσική λατινική). Κατάπαυση και δόξα είναι ουσιαστικά το ίδιο πράγμα: «acquiescentia […] revera a gloria […] non distinguitur».

Για να γίνει πλήρως κατανοητή η έννοια τής ρηξικέλευθης αυτής προσέγγισης τού θέματος τής δόξας και τής κατάπαυσης, θα πρέπει να επιστρέψουμε στον ορισμό τής acquiescentia που περιέχεται στην απόδειξη τής πρότασης 52 τού τέταρτου βιβλίου. «Η εσωτερική γαλήνη — γράφει ο Σπινόζα — είναι χαρά προερχόμενη από το ότι ο άνθρωπος ενατενίζει τον εαυτό του και τη δύναμη ενέργειας του». Τι σημαίνει εδώ ότι «ο άνθρωπος ενατενίζει τον εαυτό του και τη δύναμη ενέργειας του»; Ποια είναι η σημασία μιας κατάπαυσης η οποία θα συνίσταται στο γεγονός τής ενατένισης τής δικής της δύναμης ενέργειας; Και πώς πρέπει να γίνει κατανοητή υπό αυτό το πρίσμα η κατάπαυση, που, όπως αναφέραμε, «δεν διακρίνεται από τη δόξα»;

 

A.Badiou, «Προσανατολισμός στη σκέψη, προσανατολισμός στην ύπαρξη» 19/10/05

 

Προσανατολισμός στη Σκέψη, Προσανατολισμός στην Ύπαρξη
Ανοικτό σεμινάριο του Αλαίν Μπαντιού
II. 2005-2006

(Σημειώσεις τού Ντανιέλ Φισέρ)
19 Οκτωβρίου 2005

Ως χαρακτηρισμό τής σημερινής κατάστασης πραγμάτων είχα προηγουμένως προτείνει τον όρο «δημοκρατικό υλισμό» (πβ. Οκτώβριος 2003), η βασική θέση τού οποίου σας υπενθυμίζω είναι η ακόλουθη: υπάρχουν μόνον σώματα και γλώσσες. Με άλλα λόγια, το σύνολο των υπάρξεων απαρτίζεται από σώματα που σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό δέχονται την επίδραση γλωσσών.

Τον περασμένο χρόνο καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι έχει πλέον εκπνεύσει το σχήμα τής διαλεκτικής, εφόσον αυτό ερμηνευθεί ως σχήμα ταυτοποίησης τής εναντιότητας [l’adversité] [πρόκειται για σχήμα στο οποίο η καταπίεση αποτελεί προϋπόθεση τής χειραφέτησης, έτσι ώστε αυτή να εξασφαλίζεται με τη μορφή τής διπλής άρνησης· η ταυτότητά σας εκπορεύεται από τον « άλλον », η ταυτότητα και η εναντιότητα ανήκουν στο ίδιο γίγνεσθαι, το οποίο ταυτίζεται με το γίγνεσθαι τής αντίφασης]. Αν επιθυμούμε ένα επίκαιρο πρωτόκολλο ταυτοποίησης τού αντιπάλου, διαφοροποιούμενο από το κορεσμένο σχήμα τής διαλεκτικής, πρέπει να δομήσουμε ένα ιδεολογικό σκηνικό το οποίο θα παρεντεθεί στην κυριαρχία τού δημοκρατικού υλισμού.

Για το σκοπό αυτό θα αφιερώσουμε αυτό τον χρόνο στη δόμηση ενός νοητικού εξοπλισμού, που προτείνω να χαρακτηρίσουμε με τον όρο «υλιστική διαλεκτική» και τού οποίου ο συντακτικός τύπος είναι ο ακόλουθος: δεν υπάρχουν παρά μόνο σώματα και γλώσσες, με την επιφύλαξη όμως τής ύπαρξης αληθειών.