Στην Τρίπολη οι «εξεγερμένοι» των ειδικών δυνάμεων τού ΝΑΤΟ

Vodpod videos no longer available.

«Συνοδοιπόροι-Αγωνιστές» των «Διεθνών Ταξιαρχιών» τού Κατάρ

Manlio Dinucci (il manifesto, 25/8)

Σύμφωνα με βίντεο, που είναι διαθέσιμο στο YouTube, η πρεσβεία τού Κατάρ στην Τρίπολη επαναλειτούργησε πριν από τρεις μέρες (Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011), όταν ένοπλοι άνδρες, αφού εισήλθαν εντός τού εγκαταλελειμμένου κτιρίου που είχε υποστεί εμφανείς ζημιές, ύψωσαν εκεί την εθνική σημαία τής χώρας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώνεται η παρουσία στη Λιβύη ειδικών δυνάμεων από το Κατάρ. Επιπλέον, όπως αναφέρουν οι Νιου Γιορκ Τάιμς (23/8/11), ειδικές δυνάμεις τής Μεγάλης Βρετανίας, τής Γαλλίας και τού Κατάρ προσφέρουν ήδη τακτική υποστήριξη στις δυνάμεις των ανταρτών, ενώ στην κυβέρνηση τής Βεγγάζης παρέχεται οργανωτική βοήθεια από απεσταλμένους τής CIA στην περιοχή. Εν τω μεταξύ, ανώτερος αξιωματούχος τού ΝΑΤΟ επιβεβαίωσε ότι στην Τρίπολη οι αντάρτες συνεπικουρούνται από Βρετανούς και Γάλλους καταδρομείς. Όταν μάλιστα ρωτήθηκε αν έχουν αναπτυχθεί και πράκτορες τής CIA, ο ίδιος αξιωματούχος απάντησε ότι αυτό πράγματι ισχύει.

Διαψεύδονται έτσι οι μέχρι τώρα διαβεβαιώσεις τού ΝΑΤΟ ότι δεν επρόκειτο να υπάρξουν «μπότες στο έδαφος», ότι δηλαδή δεν επρόκειτο να αναπτυχθούν ξένα στρατεύματα στη Λιβύη. Όπως αποκαλύπτουν όμως έρευνες τής Γκάρντιαν και τής Τέλεγκραφ, οι βρετανικές ειδικές δυνάμεις έπαιξαν ρόλο-κλειδί στην επίθεση κατά τής Τρίπολης. Η επιχείρηση προετοιμάστηκε στη Βεγγάζη από τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες MI6, που έθεσαν στη διάθεση των ανταρτών εξοπλισμό επικοινωνίας και αποθήκες όπλων και πολεμοφοδίων στα περίχωρα τής Τρίπολης, όπου είχαν ήδη διεισδύσει μυστικοί πράκτορες με σκοπό την καθοδήγηση των αεροπορικών επιδρομών. Η επίθεση άρχισε όταν τα μαχητικά Τορνέιντο GR4 τής RAF [τής Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας], που απογειώθηκαν από την Ιταλία, έπληξαν με βόμβες ακριβείας Paveway IV ένα κέντρο τηλεπικοινωνιών και άλλους στόχους-κλειδιά τής πρωτεύουσας. Σύμφωνα με έρευνα που παρουσιάστηκε στη Φρανς Σουάρ, πεντακόσιοι τουλάχιστον Βρετανοί κομάντος δρουν στο λιβυκό έδαφος, στους οποίους πρέπει να προστεθούν και οι εκατοντάδες Γάλλοι καταδρομείς, οι οποίοι έφτασαν στην Λιβύη με τα ελαφρά ελικόπτερα της Γαλλικής Αεροπορίας Στρατού (Alat) επί τού ελικοπτεροφόρου πλοίου αμφιβίων επιχειρήσεων Tonnerre.

Σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε επίσης το Κατάρ, ένας από τους στενότερους συμμάχους των ΗΠΑ στην περιοχή: σε συμμόρφωση με τις απαιτήσεις τού Πενταγώνου, το Κατάρ δαπάνησε πάνω από ένα δισεκατομμύριο δολάρια για την ενδυνάμωση και ενίσχυση τής αεροπορικής βάσης στο Αλ Ουντέιντ, που χρησιμοποιείται στο πλαίσιο των εχθροπραξιών στο Αφγανιστάν και ως προκεχωρημένο φυλάκιο τής Κεντρικής Διοίκησης τού Πενταγώνου. Δεν προκαλεί, λοιπόν, απορία το γεγονός ότι η Ουάσινγκτον ανέθεσε σ’ αυτή τη μοναρχία τού Περσικού Κόλπου την εμπιστευτική επιχείρηση διείσδυσης στο έδαφος τής Λιβύης μονάδων καταδρομέων, εκπαιδευμένων και εξοπλισμένων από το Πεντάγωνο, οι οποίοι θα μπορούσαν ευκολότερα να μεταμφιεστούν ως Λίβυοι αντάρτες χάρη στη γλώσσα και την εμφάνισή τους. Το Κατάρ έχει επίσης αναλάβει τον ανεφοδιασμό των ανταρτών: καταριανό αεροσκάφος εθεάθη πρόσφατα στη Μισράτα να μεταφέρει σημαντικό φορτίο όπλων. Επιπλέον, όπως προκύπτει από έγκυρες πηγές, εκτός από τις δυνάμεις τού Κατάρ στη Λιβύη δραστηριοποιούνται και ειδικές δυνάμεις από την Ιορδανία και πιθανόν από άλλες αραβικές χώρες. Να υπενθυμίσω ότι στα Αραβικά Εμιράτα βρίσκεται σε εξέλιξη προσπάθεια δημιουργίας ενός μυστικού στρατού που θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε άλλες χώρες τής Μέσης Ανατολής και τής Βορείου Αφρικής (πβ. il manifesto, 18/5/11)[1].

Ενώ το ΝΑΤΟ συνεχίζει τις αεροπορικές επιδρομές κατά λιβυκών στόχων, στρώνοντας έτσι το έδαφος για την προέλαση των ανταρτών, διεξάγεται παράλληλα ένας μυστικός πόλεμος στο έδαφος τής χώρας με σκοπό να διασφαλιστεί, στη μετακανταφική Λιβύη, η μετάβαση τής πραγματικής εξουσίας στα χέρια των δυτικών δυνάμεων, συνεπικουρουμένων από τις μοναρχίες του Κόλπου. Δεν θα διστάσουν συνεπώς να υψώσουν τη σημαία τής «ειρηνευτικής αποστολής» και να φορέσουν τα κυανά κράνη τού ΟΗΕ.

[1] «Δημιουργία στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ενός μυστικού στρατού για τη Μέση Ανατολή και την Αφρική».

 

Το ΝΑΤΟ πίσω από την πτώση τής Τρίπολης—M.Dinucci

il manifesto (γαλλικά, 23/8)

Μια φωτογραφία που δημοσιεύθηκε στους Νιου Γιορκ Τάιμς διηγείται — χωρίς να έχει ανάγκη από πολλά λόγια — τι συμβαίνει στη Λιβύη. Η φωτογραφία δείχνει τρεις νεαρούς αντάρτες να κοιτάζουν με περιέργεια το απανθρακωμένο σώμα ενός στρατιώτη των κυβερνητικών δυνάμεων, που κείτεται δίπλα στα απομεινάρια ενός καμένου οχήματος. Οι νεαροί είναι αυτόπτες μάρτυρες τού θανάτου του, ο οποίος προκλήθηκε από επιδρομή τού ΝΑΤΟ. Εδώ και πέντε τουλάχιστον μήνες, σύμφωνα με ανακοινωθέν τού Διακλαδικού Στρατηγείου των συμμαχικών δυνάμεων στη Νάπολη, το ΝΑΤΟ πραγματοποίησε πάνω από είκοσι χιλιάδες αεροπορικές επιδρομές, εκ των οποίων οχτώ χιλιάδες ήταν επιθέσεις με πυραύλους και βόμβες. Οι ενέργειες αυτές, όπως δηλώνουν ανώτατα στελέχη τού ΝΑΤΟ και τής αμερικανικής κυβέρνησης στους Νιου Γιορκ Τάιμς, συνέβαλαν αποφασιστικά στο «να σφίξει ο κλοιός γύρω από την Τρίπολη». [Πράγματι, χωρίς τη συνεχή πίεση σε βάρος συγκεκριμένων στόχων, χωρίς την ανάπτυξη ευέλικτων δυνάμεων, χωρίς τις φάλαγγες φορτηγών αυτοκινήτων άγνωστης προέλευσης, οι αντάρτες τής Βεγγάζης δεν θα μπορούσαν ποτέ να φτάσουν στην Τριπολίτιδα].

Οι χειρουργικές επιθέσεις κατέστρεψαν σταδιακά τις υποδομές τής Λιβύης, καθιστώντας σχεδόν αδύνατο τον κεντρικό έλεγχο και τον ανεφοδιασμό των κυβερνητικών δυνάμεων. Στα μαχητικά-βομβαρδιστικά αεροσκάφη με τις καθοδηγούμενες από λέιζερ βόμβες τού ενός τόνου, των οποίων οι διατρητικές κεφαλές από απεμπλουτισμένο ουράνιο και βολφράμιο μπορούν να καταστρέψουν κτίρια από μπετόν αρμέ, ήρθαν να προστεθούν και τα ελικόπτερα μάχης, που είναι εξοπλισμένα με τα πλέον σύγχρονα οπλικά συστήματα — όπως για παράδειγμα, τους κατευθυνόμενους πυραύλους Hellfire εμβέλειας οκτώ χιλιομέτρων, που στη Λιβύη εκτοξεύονται και από αμερικανικά μη-επανδρωμένα οπλισμένα αεροσκάφη τύπου Predator/Reaper.

Ο εντοπισμός των στόχων δεν γίνεται μόνο μέσω των αεροπλάνων ραντάρ AWACS, που απογειώνονται από το Τράπανι [στη νοτιοδυτική ακτή τής Σικελίας], ή των Ιταλικών Predators, από την Αμεντόλα [Φότζια στην επαρχία τής Απουλίας] — σκάφη που υπερίπτανται τού λιβυκού εδάφους 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Όπως αναφέρουν αξιωματούχοι τού ΝΑΤΟ στους Νιου Γιορκ Τάιμς, οι στόχοι εντοπίζονται και με τη βοήθεια των ανταρτών. Παρά το γεγονός ότι υστερούν σε κατάρτιση και σε οργάνωση, οι αντάρτες είναι σε θέση «με τη βοήθεια τεχνολογιών που προέρχονται από ορισμένες χώρες τού ΝΑΤΟ» να μεταδίδουν σημαντικές πληροφορίες στην «επιχειρησιακή ομάδα τού ΝΑΤΟ στην Ιταλία, η οποία και επιλέγει τους στόχους που θα πληγούν». Επιπλέον, σύμφωνα πάντα με τους αξιωματούχους, «η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, καθώς επίσης και άλλες χώρες, έχουν ήδη αναπτύξει ειδικές δυνάμεις στο λιβυκό έδαφος». Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, η αποστολή τους περιορίζεται στη εκπαίδευση και τον εξοπλισμό των ανταρτών, αλλά, στην πραγματικότητα, οι δυνάμεις αυτές έχουν αναλάβει επιχειρησιακά καθήκοντα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, αναδύεται η πραγματική εικόνα τής κατάστασης που επικρατεί στη χώρα. Εάν οι αντάρτες μπόρεσαν να φτάσουν στην Τρίπολη, αυτό δεν οφείλεται στην μαχητική τους ικανότητα, αλλά στο γεγονός ότι τους άνοιξαν το δρόμο τα ελικόπτερα, τα μαχητικά-βομβαρδιστικά και τα μη-επανδρωμένα αεροσκάφη τού ΝΑΤΟ, που, εν προκειμένω, αποφάσισε να εφαρμόσει πολιτική καμένης γης — και μάλιστα κατά κυριολεξία, όπως είναι προφανές από το απανθρακωμένο σώμα τού λίβυου στρατιώτη τής φωτογραφίας. Με άλλα λόγια, δημιουργήθηκε, για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους, η εικόνα μιας ισχυρής αντιστασιακής δύναμης, η οποία θα μπορούσε να αναμετρηθεί επιτυχώς μ’ έναν επαγγελματικό στρατό. Επομένως, χωρίς να παραγνωρίζουμε το βαρύ φόρο αίματος που πληρώνουν οι αντάρτες, οφείλουμε να διαπιστώσουμε ότι δεν είναι αυτοί που κατέλαβαν την Τρίπολη. Απεναντίας, το ΝΑΤΟ, με την τυπική νομιμοποίηση τής απόφασης τού Συμβουλίου Ασφαλείας, επιχειρεί τη διάλυση ενός κυρίαρχου κράτους με πρόσχημα την προστασία των αμάχων πολιτών του. Όπως φαίνεται, στα εκατό χρόνια που πέρασαν από την απόβαση των ιταλικών στρατευμάτων στην Τρίπολη, η τέχνη του αποικιακού πολέμου πραγματοποίησε σημαντικές προόδους.

 

Τηλεκατευθυνόμενη μετάβαση στο Κάιρο — M.Dinucci

Manlio Dinucci (il manifesto, 26/7/11 [γαλλικά])

Σε μια συγκινητική τελετή που πραγματοποιήθηκε στον Λευκό Οίκο, ο πρόεδρος Ομπάμα τίμησε τη μνήμη ενός νεαρού Αιγύπτιου επιχειρηματία[1] που δολοφονήθηκε από την — εξοπλισμένη και εκπαιδευμένη από τις ΗΠΑ — αστυνομία τού Μουμπάρακ και στον οποίον απονεμήθηκε, μετά θάνατον, το «Βραβείο Δημοκρατίας 2011» τού Εθνικού Ιδρύματος για τη Δημοκρατία [Ned]. Όπως υπενθύμισε ο πρόεδρος, οι Ηνωμένες Πολιτείες υποστηρίζουν έντονα τη δημοκρατική μετάβαση στην Αίγυπτο, αξιοποιώντας και αναδεικνύοντας τον ηγετικό ρόλο των ανερχόμενων πολιτικών φωνών και δυνάμεων, όπως αυτές εκφράζονται κυρίως από τα νέα σε ηλικία μέλη τής κοινωνίας των πολιτών. Την εκπαίδευση των νέων αυτών δυνάμεων έχουν αναλάβει το Ίδρυμα για τη Δημοκρατία και πλήθος άλλων «μη κυβερνητικών» οργανώσεων, που δρώντας στην πραγματικότητα ως παρακλάδια τού Στέιτ Ντιπάρτμεντ και τής CIA χρηματοδοτούν ήδη στην Αίγυπτο δεκάδες σχέδια και δράσεις. Να σημειωθεί ότι η διαχείριση ορισμένων άλλων προγραμμάτων υπόκειται στην άμεση εποπτεία τής Αμερικανικής Κυβέρνησης. Έτσι, για παράδειγμα, στο πλαίσιο τού Παγκόσμιου Προγράμματος Επιχειρηματικότητας (GEP), που θεσπίστηκε από την Κυβέρνηση Ομπάμα για «την προαγωγή τής επιχειρηματικής κουλτούρας σε χώρες που βρίσκονται σε πορεία ανάπτυξης», παραδίδονται μαθήματα και διαλέξεις από αμερικανούς επιχειρηματίες σε νέους Αιγύπτιους από τα ανώτερα αστικά και μεσοαστικά στρώματα. Για τους καλύτερους μάλιστα σπουδαστές προβλέπεται η δυνατότητα να μεταβούν σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ για σπουδές εξειδίκευσης. Ιδιαίτερη μέριμνα λαμβάνεται και για την εκπαίδευση νέων που διαχειρίζονται ιστότοπους στην αγγλική ή στην αραβική γλώσσα και στους οποίους παρέχεται επίσης χρηματοδότηση και τεχνογνωσία ακόμη και από αμερικανικές ιδιωτικές εταιρείες. Κατ’ αυτόν τον τρόπο γαλουχείται μια νέα αιγυπτιακή κυβερνητική τάξη, η οποία, σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό των New York Times, καλείται να παίξει τον ρόλο των «επιχειρηματιών τής επανάστασης» — μιας «επανάστασης» τα νήματα τής οποίας σήμερα κινεί η κυβέρνηση τής Ουάσινγκτον, που επιχειρεί να σμιλεύσει ένα «δημοκρατικό» προσωπείο για την βορειοαφρικανική αυτή χώρα, όπου η κυβερνητική εξουσία εξακολουθεί να συγκεντρώνεται στα ανώτερα κλιμάκια των ενόπλων δυνάμεων: πρόκειται για την ίδια στρατιωτική τάξη που χρηματοδοτήθηκε, εξοπλίστηκε και εκπαιδεύτηκε από τις ΗΠΑ και η οποία, καθ’ όλη τη διάρκεια τού καθεστώτος Μουμπάρακ, κρατούσε την εξουσία στα χέρια της. Είναι η ίδια κάστα που, σύμφωνα με τις επιθυμίες τού Προέδρου Ομπάμα, εμφανίζεται ως εγγυήτρια μιας διαδικασίας «ομαλής και ειρηνικής μετάβασης» μετά τη λαϊκή εξέγερση που οδήγησε στην ανατροπή τού καθεστώτος τού δικτάτορα Μουμπάρακ, τού πιστού υπηρέτη των συμφερόντων των Ηνωμένων Πολιτειών για μια τριακονταετία. Έχοντας λάβει βοήθεια δισεκατομμυρίων δολαρίων απευθείας από την Ουάσινγκτον και χρηματοδοτούμενη μέσω απόρρητων προϋπολογισμών που δεν υπόκεινται σε κανέναν κοινοβουλευτικό έλεγχο, η κάστα αυτή μπόρεσε να δημιουργήσει και να διασφαλίσει τα οικονομικά της ερείσματα σε ποικίλους τομείς και δραστηριότητες, όπως, για παράδειγμα, την ανάπτυξη ξενοδοχειακών αλυσίδων, την λιανική πώληση ηλεκτρονικών προϊόντων, τον τομέα των αυτοκινητοβιομηχανιών κ.λπ. Στην υποστήριξη αυτής τής οικονομικο-στρατιωτικής συντεχνίας ποντάρει η Ουάσιγκτον, προκειμένου να εξασφαλίσει μια διαδικασία ομαλής και ειρηνικής μετάβασης, με ταυτόχρονη όμως διατήρηση των βασικών πυλώνων τής κυριαρχίας της στην περιοχή. Η Ουάσινγκτον συνεχίζει συνεπώς να χρηματοδοτεί και να εξοπλίζει την τάξη αυτή, παρά το γεγονός ότι στο Κογκρέσο διατυπώνονται αμφιβολίες για την αξιοπιστία της. Είναι αλήθεια ότι τα πράγματα δεν βαίνουν απολύτως σύμφωνα με τις προσδοκίες τού Λευκού Οίκου. Βλέποντας τις προσδοκίες τους για ουσιαστικές δημοκρατικές αλλαγές να διαψεύδονται σε μια χώρα όπου το 40% τού πληθυσμού εξακολουθεί ζει σε συνθήκες φτώχειας, οι διαδηλωτές επέστρεψαν στην πλατεία Ταχρίρ. Παρά τη συνεχιζόμενη καταστολή των διαδηλώσεων, η στρατιωτική ηγεσία αναγκάστηκε σε παραχωρήσεις, όπως ήταν, για παράδειγμα, ο κυβερνητικός ανασχηματισμός και η πρόωρη συνταξιοδότηση 600 αστυνομικών που συμμετείχαν στα αιματηρά επεισόδια τής πλατείας Ταχρίρ. Το Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο δεν έδωσε ωστόσο στη δημοσιότητα τα ονόματα των εμπλεκόμενων αστυνομικών και κανείς μέχρι σήμερα δεν παραπέμφθηκε στη δικαιοσύνη. Η στρατιωτική ηγεσία εξακολουθεί να λειτουργεί ως εγγυητής τής νέας συνταγματικής τάξης, ενώ για την κατάρτιση τού νέου συντάγματος συγκροτήθηκε ειδική επιτροπή, τα μέλη τής οποίας ορίστηκαν από το στρατιωτικό συμβούλιο. Όμως, υπέρτατη εγγύηση τής νέας τάξης φαίνεται να αποτελεί η πολιτική δέσμευση των ΗΠΑ, όπως την επανέλαβε πρόσφατα ο Αμερικανός πρόεδρος, να συνεχίσουν να προασπίζουν και να προωθούν τα καθολικά ανθρώπινα δικαιώματα όχι μόνο στην Αίγυπτο αλλά σε όλες τις χώρες τής περιοχής.

[1] Πρόκειται για τον Καλίντ Σαΐντ· για τις ευχαριστίες προς τους δολοφόνους τού θύματος εκ μέρους τού υψιπέτη αδερφού του, δείτε http://www.ned.org/events/democracy-award/2011-democracy-award.

 

Το κόστος τού πολέμου κατά τής τρομοκρατίας—M.Dinucci

Το κόστος τού πολέμου κατά τής τρομοκρατίας
Manlio Dinucci (il manifesto, 12/7/11 [γαλλική μετάφραση])

Ποιο είναι το οικονομικό κόστος τού πολέμου κατά τής τρομοκρατίας που εξαπέλυσαν, πριν από δέκα χρόνια, οι ΗΠΑ; Σύμφωνα με έρευνα τού Ινστιτούτου Διεθνών Σπουδών τού Πανεπιστημίου Μπράουν (Νέα Υόρκη), εκτιμάται ότι το κόστος τής εισβολής στο Αφγανιστάν (2001) και στο Ιράκ (2003) και τής επακόλουθης επέκτασης των εχθροπραξιών στο Πακιστάν ανέρχεται σε 4 περίπου τρισ. δολλάρια. Για να σχηματίσουμε μια ιδέα για το τι αντιπροσωπεύει το ποσό αυτό, αρκεί να σκεφτούμε ότι, από πλευράς ακαθάριστου εθνικού προϊόντος, ισοδυναμεί με την αξία των αγαθών και υπηρεσιών που θα παράγονταν στο Αφγανιστάν σε διάστημα τριών περίπου αιώνων και στο Ιράκ σε διάστημα μεγαλύτερο τού μισού αιώνα. Η ερευνητική ομάδα τού ινστιτούτου, αποτελούμενη από περισσότερους από είκοσι ερευνητές, έλαβε κατ’ αρχάς υπόψιν τις άμεσες στρατιωτικές δαπάνες, όπου περιλαμβάνονται τα εγκεκριμένα από το Κογκρέσο κονδύλια, ύψους περίπου 2 τρισ. δολ., που προσετέθησαν στον προϋπολογισμό τού Πενταγώνου. Να σημειωθεί ότι δεν επρόκειτο για ήδη διαθέσιμα ομοσπονδιακά κονδύλια, αλλά για κεφάλαια που αντλήθηκαν μέσω δανεισμού από τράπεζες και διεθνείς οργανισμούς, οι οποίοι όμως υποχρέωσαν την ομοσπονδιακή κυβέρνηση σε καταβολή υψηλών τόκων (ύψους περίπου 200 δισ. δολ. για διάστημα 10 ετών) — τόκοι που, εξυπακούεται, θα πρέπει να καλυφθούν από το κράτος. Άλλα 74 δισ. δολλάρια χορηγήθηκαν, με τη μορφή έκτακτης βοήθειας, προκειμένου να στηριχθούν τα ασταθή καθεστώτα που εγκαθιδρύθηκαν στο Ιράκ και Αφγανιστάν. Στα έξοδα τού «πολέμου κατά τής τρομοκρατίας» περιλαμβάνεται επίσης και ποσό ύψους 400 δισ. δολ. για την ενίσχυση «τής ασφάλειας τής πατρίδας». Στα παραπάνω ποσά προστίθενται και οι δαπάνες περίθαλψης και αρωγής των βετεράνων που τραυματίστηκαν ή έμειναν ανάπηροι στη διάρκεια των μαχών, οι οποίες δαπάνες ανέρχονται, μέχρι σήμερα, σε περίπου 32 δισ. δολλάρια. Αλλά τα εν λόγω ποσά είναι μόνο η κορυφή τού παγόβουνου. Ο αριθμός των βετεράνων στους οποίους παρέχεται βοήθεια λόγω τραυµατισµού ή αναπηρίας υπερβαίνει το ένα εκατομμύριο. Έτσι εκτιμάται ότι στα επόμενα 30-40 χρόνια το συνολικό κόστος περίθαλψης και βοήθειας για τα άτομα αυτά θα κυμανθεί μεταξύ 600-1.000 δισ. δολ.· και, παρά το ανακοινωθέν σχέδιο μείωσης τού αριθμού των στρατευμάτων στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, έχουν ήδη προβλεφθεί επιπλέον πολεμικά κονδύλια: για το λογιστικό έτος 2012, τουλάχιστον 118 δισ. θα προστεθούν στον προϋπολογισμό τού Πενταγώνου, ο οποίος ήδη ανέρχεται στα 553 δισ. Ως εκ τούτου το συνολικό κόστος τού πολέμου θα ξεπεράσει κατά πολύ τα 5 τρισ. δολ., πράγμα βεβαίως που οδηγεί στην αύξηση τού δημόσιου χρέους — λαμβανομένου δε υπόψιν και τού ενδεχομένου αδυναμίας εξόφλησής του, οι τόκοι εξυπηρέτησης θα μπορούσαν να ανέλθουν σε περίπου 1 τρισ. μέσα στην τρέχουσα δεκαετία. Αλλά αυτό θα προκαλέσει αύξηση των επιτοκίων (δηλ. τού κόστους τού χρήματος), που θα πλήξει κυρίως την μεσαία τάξη των ΗΠΑ: για παράδειγμα, τον περασμένο χρόνο, οι αγοραστές κατοικιών είδαν το κόστος εξυπηρέτησης των στεγαστικών τους δανείων να αυξάνεται κατά μέσο όρο κατά 600 δολ. Από την άλλη όμως μεριά, ο πόλεμος γέμισε τα ταμεία των εργολάβων τού Πενταγώνου: σε διάστημα τεσσάρων ετών, το ύψος των συμβάσεων πού σύναψε η Χάλιμπερτον αυξήθηκε από λιγότερο από μισό δισ. στα 6 δισ. δολ., ενώ μέσα σε ένα έτος το ύψος των συμβάσεων τής Λόκχιντ Μάρτιν ανήλθε στα 29 δισ. Κερδοφόρες μπίζνες και για τις τις ιδιωτικές στρατιωτικές εταιρείες: για παράδειγμα, το 2003, στο Ιράκ, ο αριθμός των «συμβασιούχων» ξεπερνούσε αυτόν των τακτικών στρατιωτικών δυνάμεων. Όσο για το συνολικό ανθρώπινο κόστος τού πολέμου για τις ΗΠΑ, οι πεσόντες εν πολέμω ανέρχονται σε πάνω από 6 χιλιάδες και οι τραυματίες σε μισό εκατομμύριο. Ο αριθμός δε των αμάχων που σκοτώθηκαν στη διάρκεια εχθροπραξιών ανέρχεται στις 125 χιλιάδες, στο Ιράκ, και στις 50 χιλιάδες, στο Πακιστάν και Αφγανιστάν. Οι αριθμοί όμως αυτοί βασίζονται σε συντηρητικές εκτιμήσεις: εκατοντάδες χιλιάδες τραυματίες και 8 περίπου εκατομμύρια πρόσφυγες συνεχίζουν να πεθαίνουν — απαρατήρητοι, μακριά από τα βλέμματα, των πολιτών των επιφανών δυτικών «δημοκρατιών», που έσπευσαν να τους προστατεύσουν από την απειλή τής τρομοκρατίας.

 

Οι στρατηγικές τού οικονομικού πολέμου—M.Dinucci

Πίσω από την επίθεση στη Λιβύη κρύβονται οι στρατηγικές τού οικονομικού πολέμου
(Manlio Dinucci, il manifesto, 30/4 [γαλλική μετάφραση])

Σε αντίθεση με ό,τι ακούγεται, η εισβολή στη Λιβύη έχει ήδη ξεκινήσει από τις μονάδες τής δυτικής εμπροσθοφυλακής που εδώ και καιρό δραστηριοποιούνταν στη λιβυκή επικράτεια προετοιμάζοντας τον πόλεμο — τις ισχυρές πετρελαϊκές εταιρείες και τις αμερικανικές και ευρωπαϊκές τράπεζες επενδύσεων.

Ποια είναι τα διακυβευόμενα συμφέροντα; Την απάντηση μάς δίνει ένα άρθρο τής διάσημης οικονομικής και επιχειρηματικής εφημερίδας Wall Street Journal («Εκ μέρους των δυτικών πετρελαϊκών επιχειρήσεων καμιά συμπάθεια για τη Λιβύη»). Μετά την κατάργηση των κυρώσεων εναντίον τής Λιβύης το 2003 οι δυτικές πετρελαϊκές εταιρείες έσπευσαν στη Λιβύη με μεγάλες προσδοκίες που όμως διαψεύστηκαν. Βάσει ενός συστήματος γνωστού με το όνομα Epsa-4, η λιβυκή κυβέρνηση χορηγούσε σε αλλοδαπές εταιρείες άδειες εκμετάλλευσης οι οποίες προέβλεπαν ότι το μεγαλύτερο ποσοστό τής αξίας τού εξορυσσόμενου πετρελαίου θα καταβαλλόταν στην κρατική εταιρεία πετρελαίων (την «National Oil Corporation of Libya» [Noc]): δεδομένου μάλιστα τού έντονου ανταγωνισμού, το ποσοστό αυτό ανερχόταν περίπου σε 90%. «Οι συμβάσεις Epsa-4 περιείχαν, σε παγκόσμιο επίπεδο, τους πιο επαχθείς για τις πετρελαϊκές εταιρείες όρους» δηλώνει ο Μπομπ Φρίκλαντ,[1] πρώην πρόεδρος τής αμερικανικής εταιρείας ConocoPhillips στη Λιβύη.[2]

Επομένως είναι προφανείς οι λόγοι για τους οποίους το Μεταβατικό Συμβούλιο — σε συµµόρφωση µε απόφαση η οποία είχε ήδη ληφθεί στην Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι, και όχι βεβαίως στη Βεγγάζη — συνέστησε την εταιρεία-κέλυφος με την επωνυμία «Λιβυκή Πετρελαϊκή Εταιρεία» [«Libyan Oil Company»—Loc]· πρόκειται για «έτοιμη» εταιρεία-φάντασμα, όμοια με εκείνες που χρησιμοποιούν οι επενδυτές των φορολογικών παραδείσων, η οποία προορίζεται να αντικαταστήσει την Noc, όταν οι «πρόθυμοι» θα έχουν θέσει υπό τον έλεγχό τους τις πετρελαιοφόρες ζώνες. Η αποστολή της συνίσταται στην εκχώρηση αδειών με ιδιαίτερα ευνοϊκούς όρους υπέρ των αμερικανικών, βρετανικών και γαλλικών εταιρειών. Αντίθετα θα αντιμετωπίζονται δυσμενώς οι εταιρείες µε τα υψηλότερα επίπεδα παραγωγής πετρελαίου πριν από την έναρξη τού πολέμου: πρωτίστως η ιταλική Eni[3], η οποία είχε καταβάλει το 2007 ένα δισ. δολάρια προκειμένου να εξασφαλίσει την εκχώρηση δικαιωμάτων εκμετάλλευσης έως το 2042, και δευτερευόντως η γερμανική Wintershall. Όμως τη σοβαρότερη ζημιά θα υποστούν οι ρωσικές και κινεζικές εταιρείες στις οποίες ο Καντάφι υποσχέθηκε στις 14 Μαρτίου τού 2011 την μεταβίβαση των δικαιωμάτων εκμετάλλευσης που αφαιρέθηκαν από τις ευρωπαϊκές και αμερικανικές εταιρείες. Τα σχέδια των «προθύμων» προβλέπουν επίσης την ιδιωτικοποίηση τής κρατικής εταιρείας πετρελαίου, μέτρο που πρόκειται να επιβληθεί από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ως αντάλλαγμα για την παροχή «βοήθειας» για την ανοικοδόμηση των βιομηχανιών και υποδομών που θα έχουν στο μεταξύ καταστραφεί από τους βομβαρδισμούς των «προθύμων».

Είναι επίσης προφανής ο σκοπός που επιδιώκεται με την ταυτόχρονη δημιουργία τής «Κεντρικής Τράπεζας τής Λιβύης» στη Βεγγάζη, ακόμα μία εταιρεία-κέλυφος στην οποία όμως έχει ανατεθεί μια σημαντική αποστολή για το μέλλον: η επίσημη διαχείριση των επενδεδυμένων στο εξωτερικό κρατικών κεφαλαίων τής Λιβύης, που ξεπερνούν τα 150 δισ. δολάρια, αφού θα έχει προηγηθεί η «αποδέσμευσή» τους από τις ΗΠΑ και τις ισχυρότερες ευρωπαϊκές δυνάμεις. Όσο για την απάντηση στο ερώτημα ποιος τελικά θα διαχειριστεί τα κεφάλαια αυτά, αρκεί να στραφούμε στον βρετανικό τραπεζικό κολοσσό Hsbc, τον κύριο διαχειριστή και «θεματοφύλακα» των «παγωμένων» επενδυτικών κεφαλαίων τής Λιβύης στο Ηνωμένο Βασίλειο (περίπου 25 δισ. ευρώ): μια ομάδα υψηλόβαθμων στελεχών τής Hsbc εργάζεται ήδη στη Βεγγάζη με σκοπό το λανσάρισμα τής νέας «Κεντρικής Τράπεζας τής Λιβύης». Τόσο η Hsbc όσο και οι άλλες μεγάλες επενδυτικές τράπεζες θα μπορέσουν εύκολα να προσανατολίσουν τις λιβυκές επενδύσεις με γνώμονα τις δικές τους στρατηγικές.

Ένας από τους στόχους τους είναι η χρεοκοπία των χρηματοοικονομικών οργανισμών τής Αφρικανικής Ένωσης, η ίδρυση των οποίων κατέστη σε μεγάλο βαθμό δυνατή χάρις στις λιβυκές επενδύσεις — και πιο συγκεκριμένα τής Αφρικανικής Τράπεζας Επενδύσεων με έδρα την Τρίπολη, τής Κεντρικής Αφρικανικής Τράπεζας στην Αμπουτζά (Νιγηρία) και τού Αφρικανικού Νομισματικού Ταμείου με έδρα το Γιαουντέ (Καμερούν). Ο τελευταίος μάλιστα οργανισμός, ο οποίος επρόκειτο να προικοδοτηθεί με κεφάλαιο άνω των 40 δισ. δολαρίων, θα μπορούσε να παραμερίσει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που εξακολουθεί μέχρι σήμερα να εξουσιάζει τις αφρικανικές οικονομίες ανοίγοντας τον δρόμο για την είσοδο των πολυεθνικών και των αμερικανικών και ευρωπαϊκών επενδυτικών τραπεζών στις χώρες τής Αφρικής. Με την επίθεση κατά τής Λιβύης η συμμαχία των «προθύμων» επιδιώκει την καταστροφή των οργανισμών που θα μπορούσαν κάποτε να καταστήσουν δυνατή την οικονομική αυτονομία τής Αφρικής.

---

[1] [Robert Fryklund]
[2] Δείτε επίσης «Μονοπώλια και πόλεμος» (Ριζοσπάστης, 24/3)
[3] «Εθνική Εταιρεία Υδρογονανθράκων»

«Εξεγερσιακό» Έμβλημα-LOC

 

Η οικονομική λεηλασία τού αιώνα—M.Dinucci

Η οικονομική λεηλασία τού αιώνα: η επίθεση των Προθύμων στα κρατικά επενδυτικά ταμεία τής Λιβύης
Manlio Dinucci (il manifesto, 22/4)

Στόχος τού πολέμου στη Λιβύη δεν είναι μόνο τα πετρελαϊκά αποθέματα τα οποία υπολογίζονται σε 60 δισ. βαρέλια (τα μεγαλύτερα στην Αφρική και με το χαμηλότερο κόστος εξόρυξης στον κόσμο), ούτε μόνο τα αποθέματα φυσικού αερίου, που σύμφωνα με εκτιμήσεις ανέρχονται περίπου σε 1.500 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα. Στο στόχαστρο των «προθύμων» τής επιχείρησης «Ενοποιημένος Προστάτης» βρίσκονται επίσης και τα κρατικά επενδυτικά ταμεία, τα κεφάλαια δηλαδή τα οποία το λιβυκό κράτος έχει επενδύσει στο εξωτερικό.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις, τα δημόσια κεφάλαια που διαχειρίζεται η Αρχή Λιβυκών Επενδύσεων (LIA) ανέρχονται περίπου σε 70 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ αν συνυπολογισθούν και οι ξένες επενδύσεις τής Κεντρικής Τράπεζας τής Λιβύης και άλλων οργανισμών, το ποσό ανέρχεται σε πάνω από 150 δις. Και ναι μεν τα κρατικά επενδυτικά κεφάλαια τής Λιβύης είναι μικρότερα από τα αντίστοιχα τής Σαουδικής Αραβίας ή τού Κουβέιτ, αλλά λόγω τής ταχείας τους ανάπτυξης μπορεί να ξεπερνούν το προαναφερθέν ποσό. Κατά τη σύστασή της το 2006, η LIA διέθετε 40 δισ. δολάρια. Μέσα σε μόλις πέντε χρόνια, πραγματοποίησε επενδύσεις σε περισσότερες από εκατό εταιρείες στη Βόρειο Αφρική, Ασία, Ευρώπη, στη Βόρειο και Νότιο Αμερική (όπως, για παράδειγμα, σε εταιρείες επενδύσεων χαρτοφυλακίου, σε τράπεζες, στο βιομηχανικό τομέα και στον τομέα των ακινήτων, σε πετρελαϊκές επιχειρήσεις, κ.λπ.)