Νύχτα (διάλογος)
Μπροστά σου, άγγελε τής δημιουργίας, έγειρ’ η νύχτα να κοιμηθεί ύπνο βαθύ· μαρμαρωμένη, ακόμα ανασαίνει· ξύπνα την, θ’ ακούσεις ψίθυρους· γλυκός, ο ύπνος· ο θάνατος, γλυκύτερος, όταν όλα είναι έγκλημα και ατιμία: να μην νιώθεις — λύτρωση — να μην ακούς· φίλε, σώπα, γιατί να με ξυπνήσεις;
Αθανασία
Η μοίρα — μου ’δωκε ύπνο άκαιρο· στο χώμα — νεκρός δεν κείτομαι· ζω, στο παράπονό σου· καθρέφτης τού φίλου ο φίλος, μοιάζω νεκρός· οι ζωντανοί, χιλιάδες, στις καρδιές, χιλιάδων· δεν έγινα, στο χώμα χώμα, παρηγορήσου, ο θάνατος δε φθείρει.
waltendegewalt 