Το επίμαχο απόσπασμα (και να ήταν μόνο ένα):
«Έτσι μεγάλες συνδικαλιστικές ενώσεις της Γαλλικής εργατικής τάξης που όλα αυτά τα χρόνια σήκωσαν το βάρος, ως ανάχωμα στην επέλαση του κεφαλαίου, δίνοντας κοινωνικό και πολιτικό χρόνο σε μεγάλο μέρος των κοινωνικών στρωμάτων που σήμερα κινητοποιούνται με τα Κίτρινα Γιλέκα, χαρακτηρίζονται ως ενσωματωμένες και συστημικές.»
Τι συμβαίνει όμως αν, εμπράκτως, οι εν λόγω οργανώσεις αποδεικνύονται να είναι ενσωματωμένες και συστημικές [όπως εξάλλου αποδείχθηκαν να είναι και οι αυτοαποκαλούμενες ταξικά-συνεπείς-δυνάμεις τού «Κ»«Κ»Ε];
Ο κ. Αλεξίου έχει να μας πει κάτι γι’ αυτό ή γι’ αυτό; Ή, μήπως, θεωρεί ότι αρκεί να κάνει την ταύτιση, μέσω γειτνίασης, «Στρασερικών»[!] και Μεταδομιστών, προκειμένου να αποκρύψει τις εξόφθαλμες δοκούς που κοσμούν τους δικούς του οφθαλμούς; — Να θυμίσω εδώ στον κ. Αλεξίου το τέλος τής ταινίας «Ο Κομφορμιστής», όπου βλέπουμε τον εγκληματία φασίστα Κλέριτσι να αποκαλεί αδίκως τον Λίνο: «φασίστα-ομοφυλόφιλο, δολοφόνο τού Κουάντρι». Θα ήθελε ο κ. Αλεξίου να προσθέσει κάτι επ’ αυτού;
Κατιούσα: Βολή για μας τους Βολεμένους
Ή, αν προτιμά, επ’ αυτού;
«Τι κι αν τα γιλέκα στο σημερινό Παρίσι μάλλον οφείλονται σε μια μαύρη επιχείρηση της γαλλικής Ακροδεξιάς και των διεθνών νονών των social media;» [«Η Πτωχή Μανόν», Παύλος (όχι Μάκης) Παπαδόπουλος, στην κομμουνιστική «Καθημερινή»]
waltendegewalt 