Alain Badiou — Αμέντ Φιλόσοφος: Το έθνος

Αλαίν Μπαντιού: Ο Αμέντ Φιλόσοφος
[Οικογενειακό θέατρο, κατάλληλο για παιδιά άνω των δώδεκα ετών]
Σκετς 15: Το έθνος ¹

Κύριος Χρυσοπομπέρδος, Αμέντ

Κύριος Χρυσοπομπέρδος: Όχι ! Ποτέ των ποτών ! Δεν τίθεται καν θέμα συζήτησης !

Σας το λέω ως βουλευτής Άνω Κρεατομυγοκουρούνας, ως μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής Λήψεως Αποφάσεων τού Κόμματος για την Συνένωση και την Ανόρθωση τής Ελλάδος, σας το λέω εγώ, ο Θρασύμαχος Χρυσοπομπέρδος, Πρόεδρος τού Διοικητικού Συμβουλίου τής Αργο-Πυρηνικής, Α.Ε., ελέγχουσας τα δύο τρίτα τής παγκόσμιας αγοράς αντιδραστηροτουρμπίνων, σας το λέω ως ενήμερος πολίτης αλλά και ως απλός πολίτης, έτσι όπως το νοιώθω στο πετσί μου. Δεν πρόκειται να το δεχτούμε ποτέ! Λέμε νιέτ και ετοιμαστείτε να σηκώσετε λευκή σημαία.

Αμέντ: Α, Κύριε Χρυσοπομπέρδε ! Θα αφήνατε τον ταπεινό Αμέντ να πει τη γνώμη του, θα τον αφήνατε να πει κάτι άλλο, μιλώντας σαν Αμέντ, που δεν είναι και ποτέ να μην αξιωθεί να γίνει βουλευτής, αλλά που πορεύεται εδώ με την αφανέρωτη την ύπαρξή του. Σαν Αμέντ που δεν είναι και ποτέ να μη σώσει να γίνει ο τουρμπινοσώστης τής Ελλάδας, κάλλιο κολλημένος στο κακό το ριζικό του στο μαγγανοπήγαδο τού κόσμου. Θα τον αφήνατε να μιλήσει σαν Αμέντ, μόλις και με τη βία σκουλήκι τής γης, μα με την καρδιά του λαβωμένη από ένα αστέρι ή κάπως έτσι. Σαν Αμέντ, νους κάτω από το μελαψό του το πετσί.

Χρυσοπομπέρδος: Στοπ, εδώ ! Στο ζήτημα που μας απασχολεί, αγαπητέ μου Αμέντ, το χρώμα του δέρματος δεν παίζει κανένα ρόλο. Στη χώρα μας, έχουμε μαυριδερούς που είναι ισότιμοι συμπολίτες μας, λευκούς που ήρθαν από αλλού, μυστήριους κιτρινιάρηδες — τους παρακολουθούμε στενά αυτούς — ερυθρόδερμους με τα σκαλπ τους και κάτι πρασινωπούς που όμως έχουν έγκυρα χαρτιά. Κοιτάξτε τώρα, η οικιακή μου βοηθός είναι Φιλιππινέζα, πολύ καλή γυναίκα, πολύ καθωσπρέπει, δεν θα ’κλεβε ούτε αυγό απ’ το ψυγείο.

Αμέντ: Τόσο καλόμαθε στο παντεσπάνι.²

Χρυσοπομπέρδος: Ποιος μίλησε για παντεσπάνι; Χάσατε κάθε αίσθηση τής λογικής ! Παρασύρεστε από τη φανατική σας ιδιοσυγκρασία ! Σας λέω όχι, όχι και όχι. Τελεία και παύλα! Αλλάξτε θέμα, λοιπόν !

Αμέντ: Όταν κάποιος λέει όχι, πρέπει να ξέρουμε για ποιο ναι μιλάει. Χωρίς ναι, όχι γιοκ. Πες μου το ναι σου και θα σου πω τι σόι ’ναι το όχι σου. Αν ακούσω το ναι σου, θα ξέρω πώς το λένε το όχι σου. Αν δε μας λες το ναι σου, το όχι σου όνομα δεν έχει και ξεμείναμε από τα όχι.

Κοντολογίς, σε τι λέτε ναι κύριε Βουλευτά, κύριε Χρυσοπομπέρδε, κύριε τουρμπιναδόρε αντιπρόσωπε, για το θέμα που σας απασχολεί; Κάντε μου τη χάρη και πέστε μου το ναι σας.

Χρυσοπομπέρδος: Λέω ναι στον ελληνικό νόμο. Ο λαός δια τής παρεμβάσεώς μου ως κοινοβουλευτικού αντιπροσώπου ψηφίζει τον κυρίαρχο νόμο που ορίζει ποιος είναι ποιος, ποιος έχει και ποιος δεν έχει δικαίωμα σε τι, και ποιος δεν δικαιούται τίποτε ή ακόμη και λιγότερο από τίποτα. Ναι στον νόμο που ξεχωρίζει το τυπικό και το θεμιτό, και τον νόμιμο εργάτη — εκείνον που εγώ, ο Θρασύμαχος Χρυσοπομπέρδος, τον υποδέχομαι με ανοικτές αγκάλες στα παραγωγικά μου συνεργεία — από τον παράνομο, από εκείνους χωρίς χαρτιά, τους πλεονάζοντες, τους ύποπτους, όσους ήρθαν εδώ λαθραία ποιος ξέρει από πού.

Αμέντ: Α, θα λέτε γι’ αυτούς που τους υποδέχεται η αστυνομία με τα ρόπαλα και τους χώνει στην αντιπαραγωγική στενή. Ο νόμος … ο νόμος … Αν κατάλαβα καλά, το ναι σας θέλει να πει ότι όποιος είναι από ’δω δεν είναι από ’δω, εξόν και αν του πει ο ντόπιος νόμος ότι είναι ’δω; Μα αν είναι ’δω, πώς γίνεται ο νόμος να του λέει δεν είσαι ’δω ! Αλλιώς, μου δίνετε να καταλάβω ότι αυτό που ακούω δεν είναι ναι αλλά ένα όχι. Λέτε, λοιπόν, ναι στο όχι. Λέτε ναι στο να λέγονται ότι δεν είναι από ’δω κάποιοι που είναι από ’δω. Άρα το όχι έρχεται πριν από το ναι στο ναι που λέτε στον ντόπιο νόμο.

Χρυσοπομπέρδος: Ε, μα βεβαίως και πρέπει ξεχωρίσουμε όσους είναι από ’δω από τα ερίφια, από ’κείνους που δεν είναι από ’δω και που, ας μην ξεχνάμε, ήρθαν εδώ με ύποπτες προθέσεις.

Αμέντ: Μα πώς, αφού αυτοί είναι ’δω! Η αλήθεια είναι ότι είναι ’δω και εσείς, εσείς λέτε ναι στο να μην είναι ’δω, με τη δικαιολογία ότι δεν είναι από ’δω. Ας πούμε ότι είναι έτσι. Ποιος είναι τότε από ’δω, αφού κάποιοι από όσους είναι ’δω, σύμφωνα με το ναι σας, έτσι όπως το καταλαβαίνω, δεν είναι ’δω;

Χρυσοπομπέρδος: Οι Έλληνες, φίλτατε Αμέντ. Και οι Ελληνίδες, ως ευκόλως εννοείται! Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες είναι από ’δω και είναι, βεβαίως, εδώ.

Αμέντ: Αλλά, ποιος είναι Έλληνας, στο κάτω-κάτω;

Χρυσοπομπέρδος: Εκείνος που ο νόμος λέει ότι είναι Έλληνας, για παράδειγμα εγώ, ο Θρασύμαχος Χρυσοπομπέρδος, Έλληνας από τους ομηρικούς χρόνους, για να μην πω και ακόμα πιο πριν.

Αμέντ: Έλληνας πριν από τους ομηρικούς χρόνους; Και δια νόμου; Να με πάρει και να με σηκώσει!

Ώστε οι Χρυσοπομπέρδοι έχουν εφεύρει την Ελλάδα και τον νόμο! Αλλά για σταθείτε μισό λεπτό ! Βλέπω έναν κύκλο, εδώ! Έναν φαύλο κύκλο!

Χρυσοπομπέρδος: Πρόσεξε γιατί «αν τον χαϊδεύεις πολύ τον κύκλο, θα σου βγει φαύλος».

Αμέντ: Ετούτον εδώ τον παραχάιδεψαν, από τα ομηρικά τα χρόνια, και τους βγήκε πολύ βιτσιόζος!

Για κοιτάξτε λίγο εδώ. Έρχεται μια μέρα ο νόμος και λέει: «Όσοι είναι ’δώ είναι από ’δω, είναι Έλληνες».

Αργότερα ξανάρχεται ο νόμος και μας λέει: «Βλέπω τώρα κάποιους εδώ που δεν είναι από ’δω. Είναι Έλληνες; Όχι!». Αλλά,πώς θα μπορούσε το «Έλληνες, Τσου» να θέλει να πει «όχι, έξω από ’δω»;

Άρα, ναι, είναι το δέρμα, η φυλή, οσμή …

Εσείς θα μου πείτε πως όχι! Αλλά εγώ αυτό το ναι ακούω στο όχι που βγαίνει απ’ το χρυσό το στόμα σας, όταν μου λέτε πως η Φιλιππινέζα σας δεν κλέβει ούτε αυγά ούτε παντεσπάνι !

Όχι, μα δεν είναι το πετσί, δεν είναι η ράτσα, δεν είναι η βρώμα, θα πείτε ! Είναι ο νόμος μόνο! Ο νόμος που μια κάποια στιγμή έρχεται και λέει εδώ είναι οι Έλληνες κι αν είσαι Έλληνας είσαι από ’δω, αμέτι-μουχαμέτι και στον αιώνα τον άπαντα. Αλλά, στο κάτω-κάτω τής γραφής, ο νόμος δεν μπορεί να πει πως το εδώ δεν είναι εδώ και να πάει από ’κει που ’ρθε, ή πως δεν ήρθε το έξω μέσα!

Χρυσοπομπέρδος: Μα, καλέ μου άνθρωπε, τι θέλετε να πείτε, τι προτείνετε, επιτέλους;

Αμέντ: Ένα ξάστερο ναι που δεν θα ’χει ανάγκη από κανένα όχι.

Όποιος είναι ’δω να ’ναι και από ’δω. Όποιος ζει εδώ να τον αφήνετε στην ησυχία του. Μια πατρίδα, ετούτη ή κάποια άλλη, λίγο με μέλει ποια, καμωμένη απ’ όσους ζουν εκεί. Αυτό και τίποτε άλλο.

Χρυσοπομπέρδος: Ποτέ ! Αυτό το ναι ποτέ ! Όχι και πάλι όχι !

Με τέτοιο πρόγραμμα θα ξεφτιλιστώ στις εκλογές! Φαντάσου όλοι οι ξένοι να λέγονται ντόπιοι ! Καρνάβαλος ! Το τέλος τής ελληνικής φυλής !

Αμέντ: Ωχ ! Η φυλή ! Ν’ αγιάσει το στόμα σου ! Και εγώ που νόμιζα ότι το μόνο που μετράει είναι ο νόμος !

Χρυσοπομπέρδος: Ρε δεν πα’ να δεις αν έρχομαι ! Αρκετά μου τα ζάλισες τα δύο, καρβουνιάρη !

Αμέντ: Τα δύο σας; Ποια δύο σας, αν μου επιτρέπετε;

Χρυσοπομπέρδος (ορμώντας πάνω στον Αμέντ): Μην σε πιάσω στα χέρια μου, αλιτήριε, που θες να πιάσεις στο στόμα σου τους ντόπιους !

Αμέντ (εμφανίζοντας το ρόπαλό του): Το βλέπεις το ροπαλάκι μου ! Εγώ, είμαι από ’δω ! Εγώ είμαι και θα μείνω εδώ ! Α, τον παραχαϊδέψατε τον νόμο σας ! Τον παραεκφαυλίσατε σαν να ’ταν κύκλος ! Θα του τα σπάσω τα πλευρά, θα τον στρώσω εγώ τον νόμο σας ! Έλα να σε τσακώσω !

Ο Κύριος Χρυσοπομπέρδος παίρνει δρόμο και ξοπίσω του ο Αμέντ να τον κοπανάει.

Αμέντ (επιστρέφοντας λαχανιασμένος): Στον επικό αγώνα μαγγανοπήγαδου εναντίον τουρμπίνας σημειώσατε ένα. Πολύ μα πολύ στριμμένο το εθνικό ζήτημα. Για να μπορείς τελικά να πεις ότι είσαι από ’δω, χρειάζεσαι αυτό … δείχνει το κούτελό του κι αυτό δείχνει το ρόπαλο. Τη σκέψη και τη βία. Ζητάνε σώνει και καλά να είσαι από ’δω, ακόμα κι αν είσαι ’δώ. Αιώνιος ο αγώνας για να ’ναι κανείς εκεί που είναι ! Πρέπει να έχουμε γαϊδουρινή υπομονή, εμείς οι φιλόσοφοι που γεννηθήκαμε στα ξένα, για να μείνουμε εδώ. Και γιατί, σας ρωτώ, γιατί να το θέλουμε; Γιατί είμαστε εδώ. Είμαστε εδώ και έχουμε τη γροθιά μας έτοιμη. Είμαστε εδώ και εδώ θα μείνουμε. Άγρυπνος ο νους μας, άγρυπνο και το ρόπαλο. Το ρόπαλο που σκέφτεται. Ένας σπουδαίος φιλόσοφος, ο Πασκάλ, είπε ότι ο άνθρωπος είναι καλαμιά που σκέφτεται. Εγώ, ο Αμέντ, σας δίνω τον λόγο μου πως, για να ’μαι εγώ από ’δω και για να είστε σεις από ’κει που είστε, έτσι σαν και μένα, θα γίνω το ρόπαλο που σκέφτεται ! Άντε, ντόπιοι, καθίστε εκεί που είστε και μην σηκώνεστε. Ο Αμέντ κρατάει σκοπιά.

 

[1] Σημ. Μετ. Η δράση μεταφέρθηκε στην Ελλάδα. Ο κ Édouard Pompestan πήρε έτσι το όνομα «Θρασύμαχος Χρυσοπομπέρδος», η βουλευτική του έδρα Sarges-les-Corneilles μετονομάστηκε σε «Άνω Κρεατομυγοκουρούνα», και η εταιρεία του με την επωνυμία Capitou-Nuclée σε «Αργο-Πυρηνική, Α.Ε.». Να σημειωθεί ότι στη συγκεκριμένη εκδοχή τού σκετς η κ. Pompestan αντικαταστήθηκε από τον σύζυγό της.
[2] Σημ. Μετ. Στιχομυθία βασισμένη στο γνωμικό «qui vole un oeuf, vole un boeuf» (όποιος κλέβει ένα αυγό, μπορεί να παρασυρθεί και να κλέψει ακόμα και βόδι).

Εικόνα: http://www.theatre-bourg.com/IMG/jpg/Ahmed_philosophe.jpg