Επτά σημεία για τον πόλεμο εναντίον τής Λιβύης—D.Losurdo

Ακόμα και οι τυφλοί μπορούν πλέον να δουν τι συμβαίνει στη Λιβύη (26/8/11)
Domenico Losurdo

1. Το ΝΑΤΟ είναι αυτό που κήρυξε και προκάλεσε τον πόλεμο που διεξάγεται στη Λιβύη — μια αλήθεια που έφτασε να διαδίδεται ακόμα και από τα όργανα τής αστικής «πληροφόρησης». Στη «Λα Στάμπα» τής 25ης Αυγούστου, η Λουτσία Ανουντζιάτα γράφει ότι είναι «ένας απόλυτα “εξωτερικός” πόλεμος, ένας πόλεμος στον οποίο πρωτοστατούν οι δυνάμεις τού ΝΑΤΟ»· «το δυτικό σύστημα κήρυξε τον πόλεμο στον Καντάφι». Σε μια φωτογραφία που δημοσιεύθηκε στο φύλλο τής 24ης Αυγούστου τής «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν», υποτίθεται ότι βλέπουμε τους «εξεγερμένους» να πανηγυρίζουν, καβάλα όμως σ’ ένα αεροπλάνο που φέρει το έμβλημα τού ΝΑΤΟ.[1]

2. Ο πόλεμος προετοιμαζόταν εδώ και καιρό. Όπως αποκαλύφθηκε σε ρεπορτάζ τής  «Σάντεϊ Μίρορ» στις 20 Μαρτίου, «τρεις βδομάδες» πριν από την ψήφιση τής απόφασης [1973] τού ΟΗΕ, είχαν ήδη αναλάβει δράση στο έδαφος τής Λιβύης «εκατοντάδες» Βρετανοί στρατιώτες, πλαισιωμένοι από τις πλέον επίφοβες και προηγμένες στον κόσμο δυνάμεις στρατού (SAS). Ανάλογες αποκαλύψεις ή ομολογίες μπορούσε κανείς να διαβάσει στην «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν» τής 31ης Μαρτίου, όσον αφορά το γεγονός ότι στη Λιβύη δραστηριοποιούντο «μικρές ομάδες τής CIA» και μια «σημαντική σκιώδης δυτική δύναμη», και μάλιστα «πριν από την έναρξη των εχθροπραξιών στις 19 Μαρτίου».

3. Ο πόλεμος αυτός δεν έχει καμία σχέση με την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στο προαναφερθέν άρθρο η Λουτσία Ανουντζιάτα επισημαίνει με ανησυχία ότι «το ΝΑΤΟ, που θριάμβευσε επί των λιβυκών δυνάμεων, δεν ταυτίζεται με τον οργανισμό που κήρυξε τον πόλεμο αυτό». Στο μεταξύ, η Δύση εμφανίζεται σοβαρά εξασθενημένη λόγω τής οικονομικής κρίσης. Το ερώτημα, επομένως, που τίθεται είναι αν θα μπορέσει να διατηρήσει υπό τον πλήρη έλεγχό της μια ήπειρο που όλο και συχνότερα αισθάνεται την ανάγκη να ανταποκριθεί στο κάλεσμα ορισμένων «μη δυτικών χωρών» και πιο συγκεκριμένα τής Κίνας. Εκτός αυτού, στις 26 Αυγούστου, η «Λα Στάμπα», όπου φιλοξενήθηκε και το άρθρο τής Ανουντζιάτα, κυκλοφόρησε με το εξής πρωτοσέλιδο «Νέα Λιβύη: γαλλο-ιταλική πρόκληση». Για όσους δεν κατάλαβαν περί τίνος πρόκειται, σε κύριο άρθρο τής σύνταξης με τίτλο «Μονομαχία μέχρι τελικής μπίζνας» ο Πάολο Παρόνι διευκρινίζει ότι, από την έναρξη των πολεμικών επιχειρήσεων, που σημαδεύτηκαν από τον φρενήρη ακτιβισμό τού Σαρκοζί, «έγινε αμέσως κατανοητό ότι ο πόλεμος εναντίον τού Συνταγματάρχη θα μετατρεπόταν σε άλλου είδους σύγκρουση, σ’ έναν οικονομικό πόλεμο εναντίον ενός νέου αντιπάλου. Αναφέρομαι προφανώς στην Ιταλία».

4. Αυτός ο πόλεμος, ο οποίος ξεκίνησε με σκοπό την εξυπηρέτηση ποταπών επιδιώξεων, διεξήχθη κατ’ εγκληματικό τρόπο. Θα αναφερθώ σε ορισμένα μόνο στοιχεία, όπως δημοσιεύθηκαν σε μια υπεράνω πάσης υποψίας εφημερίδα. Σε άρθρο των Κ. Φαχίμ και Ρ. Γκλάντστοουν στην «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν» τής 26ης Αυγούστου, αναφέρονται τα εξής: «διάτρητα από σφαίρες βρέθηκαν περισσότερα από τριάντα πτώματα κανταφικών στρατιωτών σ’ έναν στρατιωτικό καταυλισμό στο κέντρο τής Τρίπολης. Τουλάχιστον δύο από τους νεκρούς είχαν τα χέρια τους δεμένα με πλαστικές χειροπέδες [ — πράγμα που μας επιτρέπει να υποθέσουμε ότι επρόκειτο για εκτελέσεις] […]. Πέντε από τους νεκρούς βρέθηκαν στο πρόχειρο νοσοκομείο τού καταυλισμού· ένας μάλιστα ήταν ακόμα δεμένος στο νοσοκομειακό φορείο, συνδεδεμένος με ενδοφλέβιο ορό».[2]

5. Εξίσου απάνθρωπος με τους προηγούμενους αποικιακούς πολέμους, ο τωρινός πόλεμος στη Λιβύη αποτελεί απόδειξη τής απόλυτης εκβαρβάρισης τού ιμπεριαλισμού. Στο παρελθόν, η CIA προσπάθησε αμέτρητες φορές να δολοφονήσει τον Φιντέλ Κάστρο, αλλά επρόκειτο για απόπειρες που οργανώθηκαν παρασκηνιακά, όχι βεβαίως λόγω τής συναίσθησης τής καταισχύνης, αλλά υπό τον φόβο μάλλον των αντιδράσεων τής διεθνούς κοινής γνώμης. Σήμερα, απεναντίας, η εκτέλεση τού Καντάφι ή άλλων μη αρεστών ηγετών αποτελεί πλέον δυτικό «δικαίωμα» που διακηρύσσεται ανοικτά. Στις 26 Αυγούστου 2011, η «Κοριέρε ντέλα Σέρα» κυκλοφόρησε με τον εξής θριαμβικό τίτλο στο πρωτοσέλιδο: «Το κυνηγητό — από σπίτι σε σπίτι — τού Καντάφι και των γιων του». Ενώ γράφω αυτές τις γραμμές, βρετανικά τορνέιντος, αξιοποιώντας την συνεργασία και τις πληροφορίες που τους παρέχουν οι γαλλικές δυνάμεις, βομβαρδίζουν στόχους στη Σύρτη με τελικό σκοπό την εξόντωση τής οικογένειας τού Καντάφι.

6. Στον ίδιο βαθμό απάνθρωπη όσο και ο πόλεμος είναι η εκστρατεία παραπληροφόρησης από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Χωρίς το παραμικρό ίχνος ντροπής, η νατοϊκή προπαγάνδα δεν έπαψε να επαναλαμβάνει το ψέμα ότι οι πολεμικές επιχειρήσεις αποσκοπούν αποκλειστικά στην προστασία των αμάχων! Όσο για τον «ελεύθερο» δυτικό τύπο, κάποια στιγμή δημοσιεύθηκε η θεαματική «είδηση» ότι ο Καντάφι τάιζε τους στρατιώτες του με βιάγκρα με σκοπό τη διευκόλυνση τής διάπραξης μαζικών βιασμών. Την «καταγγελία» αυτή, που δεν άργησε να γίνει καταγέλαστη, ακολούθησε νέα καταγγελία, ότι οι Λίβυοι στρατιώτες πυροβολούν ανήλικα. Καμία απόδειξη δεν προσκομίστηκε για την υποστήριξη αυτών των ισχυρισμών, που δεν περιέχουν καμιά αναφορά σε συγκεκριμένες πηγές, σε ημερομηνίες, σε περιστατικά και τόπους. Κι αυτό γιατί εκείνο που προέχει είναι η εγκληματοποίηση — μέχρι σημείου εκμηδένισης — τού αντιπάλου.

7. Στην εποχή του ο Μουσολίνι παρουσίασε τη φασιστική επίθεση εναντίον τής Αιθιοπίας ως εκστρατεία για την απελευθέρωση τής χώρας από τα δεινά τής δουλείας. Σήμερα, το ΝΑΤΟ παρουσιάζει τον επιθετικό πόλεμο κατά τής Λιβύης ως εκστρατεία για τη «διάδοση τής δημοκρατίας». Στην εποχή του ο Μουσολίνι καταφερόταν με κάθε ευκαιρία εναντίον τού Αιθίοπα αυτοκράτορα Χαϊλέ Σελασιέ, αποκαλώντας τον «Νέγκους των νέγρων». Σήμερα το ΝΑΤΟ αποκαλεί περιφρονητικά τον Καντάφι «δικτάτορα». Κατά τον ίδιο τρόπο που παραμένει αμετάβλητος ο φιλοπόλεμος χαρακτήρας των ιμπεριαλιστών, έτσι και οι ιμπεριαλιστικές τεχνικές χειραγώγησης παρουσιάζουν σημαντικά στοιχεία συνέχειας. Για να δοθεί απάντηση στο ερώτημα ποιος στην πραγματικότητα ασκεί σήμερα δικτατορική εξουσία σε παγκόσμια κλίμακα, θα ήθελα να επικαλεστώ όχι τα κείμενα τού Μαρξ ή τού Λένιν, αλλά τα λόγια τού Ιμμανουήλ Καντ. Σ’ ένα κείμενο τού 1798 με τίτλο η «Διαμάχη των Σχολών», γράφει τα εξής: «Τι είναι ένας απόλυτος μονάρχης; Είναι εκείνος που διατάζει “να γίνει πόλεμος ” και ο πόλεμος συμβαίνει στην πραγματικότητα». Με το επιχείρημα αυτό ο Καντ ασκούσε κριτική ιδιαίτερα στην Αγγλία τής εποχής του — αποφεύγοντας έτσι εσφαλμένες εκτιμήσεις βάσει τής «φιλελεύθερης» τυπικής μορφής τού πολιτεύματος τής χώρας αυτής. Το δίδαγμα που πρέπει να αποκομιστεί από τη διαπίστωση αυτή έχει ως εξής: οι «απόλυτοι μονάρχες» τής εποχής μας, οι σύγχρονοι πλανητικοί τύραννοι και δικτάτορες εδρεύουν στην Ουάσινγκτον, στις Βρυξέλλες και στις σημαντικότερες δυτικές μητροπόλεις.

[1] Σημ.Συντ. Πρόκειται μάλλον για τη φωτογραφία στο άρθρο με τίτλο «Qaddafi Defiant After Rebel Takeover».
[2] Σημ.Συντ. Επρόκειτο, ωστόσο, για σώματα αμάχων.

 

Ο Όργουελ, το ΝΑΤΟ και ο πόλεμος κατά τής Λιβύης—D.Losurdo

Ντομένικο Λοζούρντο

(ιταλικά, γαλλικά 1, 2)

Έχουν ακόμα νόημα οι λέξεις; Διαβάζοντας στον αγγλοσαξονικό και ιταλικό τύπο άρθρα για τον πόλεμο στη Λιβύη, ο Ντομένικο Λοζούρντο εντυπωσιάζεται από την αντιστροφή των νοημάτων. Η νατοϊκή προπαγάνδα ξεκινά με ένα χονδροειδές σημασιολογικό τέχνασμα, όπως ακριβώς συμβαίνει και με την προπαγάνδα που περιγράφεται από τον Τζωρτζ Όργουελ στο περίφημο φουτουριστικό του μυθιστόρημα.

Το 1949, ενώ εμαίνετο ένας ψυχρός πόλεμος που κινδύνευε από στιγμή σε στιγμή να μετατραπεί σε πυρηνικό ολοκαύτωμα, δημοσιεύεται το 1984, το τελευταίο βιβλίο τού Τζωρτζ Όργουελ, το οποίο έμελλε να γίνει το διασημότερο μυθιστόρημά του. Αν και ο τίτλος παραπέμπει στο μέλλον, είναι σαφές ότι η στόχευση στρέφεται προς την κατεύθυνση τής Σοβιετικής Ένωσης — που συμβολίζεται από τον ολοκληρωτικό ηγέτη, τον «Μεγάλο Αδελφό» — που καταπνίγει κάθε δυνατότητα επικοινωνίας μέσω τής διαστρέβλωσης τής γλώσσας και τής δημιουργίας μιας «νεογλώσσας» (νιουσπίκ), στο πλαίσιο τής οποίας κάθε έννοια μετατρέπεται στο αντίθετό της. Η δημοσίευση τού μυθιστορήματος κατά το αυτό έτος τής ίδρυσης τού ΝΑΤΟ (ο στρατιωτικός οργανισμός που μάλιστα υποτίθεται ότι δημιουργήθηκε για την προάσπιση τής ηθικής και τής αλήθειας) αποτέλεσε τη γενναία συμβολή τού Όργουελ στην εκστρατεία των δυνάμεων τής Δύσης. Δεν θα μπορούσε βέβαια να φανταστεί ότι η καταγγελία του θα αποδεικνυόταν πολύ πιο κατάλληλη για την περιγραφή τής κατάστασης που, μόλις λίγα χρόνια μετά το 1984, θα διαμορφωνόταν με το τέλος τού ψυχρού πολέμου και τον θρίαμβο των ΗΠΑ. Όπως και στην περίπτωση τής στρατιωτικής υπερδύναμης τού μυθιστορήματος, η «πολυμιντιακή» υπερδύναμη τής Δύσης μοιάζει να μην συναντά κανένα εμπόδιο: η αντιστροφή τής αλήθειας επιβάλλεται σήμερα μέσω ενός πανταχού παρόντος και ακατάπαυστου πολυμιντιακού βομβαρδισμού με απόλυτα ολοκληρωτικό χαρακτήρα — πράγμα το οποίο προκύπτει σαφώς και από τον εν εξελίξει πόλεμο στη Λιβύη.