«Προδοσία και το πάθος τής καθολικότητας»— D. Losurdo

Ο Στάλιν, οι διαψεύσεις τού επαναστατικού μηχανισμού και
ο μύθος τής προδομένης επανάστασης— D. Losurdo
Μετάφραση: Δώρα Μόσχου
(Ο Domenico Losurdo είναι καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο τού Urbino και
πρόεδρος τής Διεθνούς Εταιρίας Hegel-Μαrx για τη Διαλεκτική Σκέψη.)

[Το κείμενο αντιστοιχεί — περικεκοµµένο κατά το ήµισυ περίπου — στις ενότητες 2.2-2.5 & 3.4-3.8 τού D. Losurdo, Stalin, histoire et critique d’une légende noire. Συνιστώ την ανάγνωση των ενοτήτων 5-9 (3.4-3.8). Σε αγκύλες με έμφαση, διορθώσεις/προσθήκες βάσει τής γαλλικής μετάφρασης].

1. Ο Υπουργός των Εξωτερικών «κλείνει το μαγαζί» [2.2]
2. Η δύση τής «εκχρηματισμένης οικονομίας» και τής «εμπορευματικής ηθικής» [2.3]
3. «Να μη γίνεται πια διάκριση ανάμεσα σε δικό σου και δικό μου»: η διάλυση τής οικογένειας
4. Η καταδίκη τής «πολιτικής των αρχηγών» ή ο μετασχηματισμός τής εξουσίας σε αγάπη. [2.5]
5. Ενθουσιώδης ουτοπία, ανωριμότητα των αντικειμενικών συνθηκών και προδοσία: Κάουτσκι και Τρότσκι [3.4. Εκθειασμός τής ουτοπίας και διαιώνιση τής κατάστασης εξαίρεσης]
6. Από τον αφηρημένο οικουμενισμό στην κατηγορία για προδοσία [3.5]
7. Η διαλεκτική τής επανάστασης και η γένεση τού αφηρημένου οικουμενισμού [3.6]
8. Αφηρημένο καθολικό και τρομοκρατία στη Σοβιετική Ρωσία [3.7]
9. Τι σημαίνει να κυβερνάς: μία ανολοκλήρωτη διαδικασία μάθησης [3.8]
Βιβλιογραφικές αναφορές
Σημειώσεις

1. Ο Υπουργός των Εξωτερικών «κλείνει το μαγαζί» [2.2]

Πολύ πριν να εισβάλει στο κέντρο τής σκέψης και τής καταγγελίας τού Τρότσκι, το μοτίβο τής προδομένης επανάστασης συντροφεύει σαν σκιά την ιστορία τού νέου καθεστώτος και τής καθοδηγητικής ομάδας που αναδύθηκαν από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Ας δούμε με ποιους όρους, στις αρχές τού 1918, ο Μπουχάριν αντιτίθεται στην ειρήνη τού Μπρεστ-Λιτόφσκ: «Τι κάνουμε αυτή τη στιγμή; Μετασχηματίζουμε το κόμμα σε ένα σωρό κοπριάς (…). Λέγαμε πάντοτε ότι, αργά ή γρήγορα, η ρωσική επανάσταση θα ερχόταν σε σύγκρουση με το διεθνές κεφάλαιο. Αυτή η στιγμή έφτασε».[1] Καταλαβαίνουμε καλά την απογοήτευση και την ενόχληση τής καθοδήγησης των μπολσεβίκων που, περίπου δύο χρόνια πριν, στον πόλεμο μέχρι την τελευταία σταγόνα αίματος ανάμεσα στις μεγάλες καπιταλιστικές δυνάμεις και ανάμεσα στα διάφορα έθνη-κράτη και στη σωβινιστική στροφή τής σοσιαλδημοκρατίας, είχε αντιπαραθέσει την προοπτική μιας ανθρωπότητας επιτέλους ενοποιημένης και αδελφωμένης, χάρη στην «κοινωνική επανάσταση τού διεθνούς προλεταριάτου που, με οπλισμένο χέρι, χτυπά τη δικτατορία τού χρηματιστικού κεφαλαίου». Αφού, μαζί με την αστική τάξη, νικήθηκαν «οι σοσιαλιστές επίγονοι τού μαρξισμού» (υπεύθυνοι για τη λήθη ή την απώθηση «τής γνωστής θέσης τού Κομμουνιστικού Μανιφέστου», σύμφωνα με την οποία «οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα»), «εξαντλείται η τελευταία μορφή περιορισμού τής θεώρησης τού κόσμου από το προλεταριάτο: ο εθνικός του περιορισμός, ο πατριωτισμός του»· «αναδύεται το σύνθημα τής κατάργησης των κρατικών συνόρων και τής συμβολής των λαών σε μία και μοναδική σοσιαλιστική οικογένεια».[2]

Δεν πρόκειται για την ψευδαίσθηση μιας και μόνης προσωπικότητας. Αναλαμβάνοντας το αξίωμα τού επιτρόπου τού λαού για τις Εξωτερικές Υποθέσεις, ο Τρότσκι διακηρύττει: «Θα εκδώσω κάποια επαναστατική διακήρυξη προς τους λαούς τού κόσμου και μετά θα το κλείσω το μαγαζί».[3] Με την έλευση πάνω στα ερείπια τού πολέμου και πάνω στο κύμα τής παγκόσμιας επανάστασης, μιας ανθρωπότητας ενοποιημένης σε πλανητικό επίπεδο, το πρώτο υπουργείο, που θα αναδεικνυόταν περιττό, θα ήταν εκείνο που διευθύνει κανονικά τις σχέσεις ανάμεσα στα διαφορετικά κράτη. Μπροστά σ’ αυτή την τόσο ενθουσιώδη προοπτική, πόσο μέτρια και εκφυλισμένα παρουσιάζονταν η πραγματικότητα και το πολιτικό σχέδιο που φανερώθηκαν από τις συνθήκες τού Μπρεστ-Λιτόφσκ! Πολλά στελέχη και καθοδηγητές των μπολσεβίκων βιώνουν αυτό το γεγονός ως την κατάρρευση, ακόμη και την εγκατάλειψη — άθλια και προδοτική — ενός ολόκληρου κόσμου ιδανικών και ελπίδων. Υποχώρηση, απέναντι στον γερμανικό ιμπεριαλισμό, μόνο και μόνο επειδή οι ρώσοι χωρικοί, άθλια χτυπημένοι στα συμφέροντά τους και αδαείς αναφορικά προς τα καθήκοντά τους, που τίθενται από την παγκόσμια επανάσταση, αρνούνταν να συνεχίσουν να πολεμούν: δεν ήταν αυτή η απόδειξη τού «αρχόμενου αγροτικού εκφυλισμού τού κόμματός μας και τής σοβιετικής εξουσίας»; Στο τέλος, τού 1924, ο Μπουχάριν περιγράφει, με τόνους αυτοκριτικής, το πνευματικό κλίμα που κυριαρχούσε την εποχή τού Μπρεστ-Λιτόφσκ «ανάμεσα στους αριστερούς, ‘καθαρόαιμους’ κομμουνιστές» και «στους κύκλους που συμπαθούσαν τον σύντροφο Τρότσκι»: ξεχωρίζει ιδιαιτέρως «τον σύντροφο Ριαζάνοφ, που τότε έφυγε από το κόμμα, επειδή, κατά τη γνώμη του, είχαμε χάσει την επαναστατική καθαρότητα».[4] Πέρα από τα μεμονωμένα πρόσωπα, σημαντικές οργανώσεις τού κόμματος διακηρύττουν: «Προς το συμφέρον τής παγκόσμιας επανάστασης, κρίνουμε απαραίτητο να αποδεχτούμε [ακόμη και] την πιθανότητα απώλειας τής σοβιετικής εξουσίας, που αυτή τη στιγμή γίνεται καθαρά τυπική». Πρόκειται για λόγια «παράξενα και τερατώδη» στα μάτια τού Λένιν,[5] ο οποίος, ωστόσο, σε μία δεδομένη στιγμή, περιβεβλημένος με την κατηγορία και την υποψία τής προδοσίας, φαίνεται να γίνεται ο στόχος ενός, αν και θολού, σχεδίου πραξικοπήματος, που υπέθαλπε ο Μπουχάριν.[6]

Χρειάστηκε όλο το κύρος και όλη η ενέργεια τού μεγάλου επαναστάτη καθοδηγητή για να ξεπεραστεί η κρίση. Αυτή, ωστόσο, ξαναπαρουσιάζεται μετά από μερικά χρόνια. Με την πανωλεθρία των Κεντρικών Αυτοκρατοριών και την εισβολή τής επανάστασης στη Γερμανία, την Αυστρία, την Ουγγαρία και την ιταμή αντιμετώπισή της σε άλλες χώρες, η προοπτική, από την οποία οι μπολσεβίκοι αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν στο Μπρεστ-Λιτόφσκ, φαίνεται να ξανακερδίζει νέα ζωτικότητα και επικαιρότητα. Όπως προκύπτει, με ιδιαίτερα σαφή τρόπο, από τον λόγο με τον οποίο ο Λένιν κλείνει το 1ο Συνέδριο τής Κομμουνιστικής Διεθνούς, «η νίκη τής προλεταριακής επανάστασης σε ολόκληρο τον κόσμο είναι βέβαιη. Πλησιάζει η ίδρυση τής διεθνούς σοβιετικής δημοκρατίας».[7] Ως εκ τούτου, την ήττα τού καπιταλισμού, εμφανή σε παγκόσμιο επίπεδο, θα ακολουθούσε γρήγορα η αφομοίωση των διαφορετικών εθνών και των διαφορετικών κρατών σε ένα και μοναδικό οργανισμό: ξανά, το Υπουργείο των Εξωτερικών Υποθέσεων θα έτεινε να καταστεί περιττό!

Η δύση αυτών των ψευδαισθήσεων συμπίπτει με την αρρώστια και τον θάνατο τού Λένιν. Η νέα κρίση είναι πολύ πιο σοβαρή, εξαιτίας τού γεγονότος ότι τώρα, στο εσωτερικό τού κόμματος των μπολσεβίκων, απουσιάζει μία αδιαμφισβήτητη αυθεντία. Από την οπτική γωνία τού Τρότσκι, των συμμάχων και των οπαδών του, δεν μπορούν να υπάρχουν πια αμφιβολίες: εκείνο που υπαγόρευσε την επιλογή τού «σοσιαλισμού σε μία μόνο χώρα», με τη συνακόλουθη εγκατάλειψη τής παγκόσμιας επανάστασης, δεν ήταν ο πολιτικός ρεαλισμός και ο υπολογισμός τού συσχετισμού δυνάμεων, αλλά μόνον η γραφειοκρατική ρουτίνα, ο οπορτουνισμός, η δειλία — σε τελευταία ανάλυση, η προδοσία.

 

Για τον αντισημιτισμό—Ι.Στάλιν

«Ήδη από την αρχή τής εμφάνισης τού χιτλερισμού, ο Στάλιν δεν έδειξε την παραμικρή συμπάθεια προς τους Εβραίους.»
Φ. Φυρέ, «Το παρελθόν μιας αυταπάτης», «ιστορικός» και νεκροθάφτης τής Γαλλικής Επανάστασης

Απάντηση σε ερώτηση τού Εβραϊκού Τηλεγραφικού Πραχτορείου τής Αμερικής

Απαντώ στην ερώτησή Σας.

Ο εθνικός και φυλετικός σωβινισμός είναι επιβίωση των μισάνθρωπων ηθών που χαρακτηρίζουν την περίοδο τού κανιβαλισμού. Ο αντισημιτισμός, σαν έσχατη μορφή φυλετικού σωβινισμού, είναι η πιο επικίνδυνη επιβίωση τού κανιβαλισμού.

Ο αντισημιτισμός συμφέρει στους εκμεταλλευτές, σαν αλεξικέραυνο που απομακρύνει από τον καπιταλισμό το χτύπημα των εργαζομένων. Ο αντισημιτισμός είναι επικίνδυνος για τους εργαζόμενους, σαν απατηλό μονοπάτι που τους ξεστρατίζει από το σωστό δρόμο και τους οδηγεί στη ζούγκλα. Γι’ αυτό οι κομμουνιστές, σαν συνεπείς διεθνιστές, δεν μπορούν να μην είναι ανειρήνευτοι και ορκισμένοι εχθροί τού αντισημιτισμού.

Στην ΕΣΣΔ ο αντισημιτισμός διώκεται αυστηρότατα από τον νόμο, σαν φαινόμενο βαθιά εχθρικό προς το Σοβιετικό καθεστώς. Οι δραστήριοι αντισημίτες, σύμφωνα με τους νόμους τής ΕΣΣΔ, τιμωρούνται με θάνατο.

Ι.Στάλιν

12 Γενάρη 1931
Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην εφημερίδα «Πράβντα», αρ. φύλλου 329,
30 τού Νοέμβρη 1936
(Ι.Στάλιν, Άπαντα, τομ. 13, σελ.32)

 

Terror

(αφιερωμένο στους «συριζαίους» χαφιέδες τού διαδικτύου)

 

Πομφόλυγες

«Εμείς θα παγώσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις»! Γ. Σταθάκης
«Θα ακολουθήσουμε τις δεσμεύσεις αναφορικά με τη δανειακή σύμβαση, την οποία δεν θα καταγγείλουμε» Γ. Σταθάκης

Δεμένοι χειροπόδαρα με το μνημόνιο μέσα στην ΕΕ: Απατεώνες και ψεύτες οι ΣΥΡΙΖΑίοι
(Κόντρα, αρ. φύλλου 690, σελ.9-10)

Μπορεί να διαχωριστεί το Μνημόνιο από τη δανειακή σύμβαση; Μπορείς να καταργήσεις (νομοθετικά, φυσικά) το Μνημόνιο και να κρατήσεις τη δανειακή σύμβαση; Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εκείνη η πολιτική δύναμη που υποστηρίζει πως ναι, μπορεί να διαχωριστεί η δανειακή σύμβαση από το Μνημόνιο. Να «ακυρωθεί», όπως λέει, το Μνημόνιο, γιατί αυτό είναι ζήτημα της εσωτερικής ελληνικής έννομης τάξης» και άπτεται των κυριαρχικών δικαιωμάτων της ελληνικής δημοκρατίας. Και να κρατηθεί η δανειακή σύμβαση, διότι είναι επωφελές και το περιβόητο PSI και η ανακεφαλαίωση των τραπεζών. Απλά, όπως εξηγεί στις ομιλίες του ο Αλ. Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ «θα επαναδιαπραγματευθεί τους δυσμενείς όρους της δανειακής σύμβασης» και μετά θα κάνει και συνολική αναδιαπραγμάτευση του χρέους, στο πλαίσιο μιας ευρωπαϊκής λύσης που θ’ αφορά όλες τις χώρες.

Αφήνουμε στην άκρη το γεγονός ότι μέχρι και πριν τις τελευταίες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για καταγγελία του Μνημόνιου και της δανειακής σύμβασης, την οποία έλουζε με διάφορα κοσμητικά, και μένουμε μόνο στην τωρινή του θέση, ότι μπορεί να ακυρώσει με νόμο το Μνημόνιο, χωρίς αυτό να θίξει τη δανειακή σύμβαση, η οποία θα συνεχίσει να εκτελείται κανονικά.

Μνημόνιο και δανειακή σύμβαση είναι ενιαία και αδιαίρετα. Το Μνημόνιο αποτελεί όρο της δανειακής σύμβασης. Εκτός αυτού, το Μνημόνιο δεν αποτελεί μόνο νόμο της ελληνικής «έννομης τάξης», αλλά νόμο κοινοτικής ισχύος, καθώς περιλαμβάνεται σε σειρά αποφάσεων του Συμβουλίου (μετά από αποφάσεις συνόδων κορυφής της ΕΕ). Όλ’ αυτά αναφέρονται αναλυτικά και στην αιτιολογική έκθεση του νομοσχέδιου με το οποίο ψηφίστηκε το Μνημόνιο-2 και οι νέες δανειακές συμβάσεις (Ν. 4046/2012). Και είναι πραγματικά απορίας άξιο που κανένας δεν βγαίνει να πει στους ΣΥΡΙΖΑίους «λέτε ψέματα». Ας τα πάρουμε, όμως, με τη σειρά.

 

Γιατί οι αριστεροί να στηρίξουμε το ΚΚΕ; — Νίκος Στεφάνου

Ηδη από την αρχή της κρίσης, το ΚΚΕ έδωσε μια πολύ συγκεκριμένη ερμηνεία για το χαρακτήρα της κρίσης, πράγμα που είχε ιδιαίτερη σημασία αφού ανάλογα με την ανάλυση της κατάστασης που κάνει κανείς καταλήγει και σε αντίστοιχη πολιτική γραμμή: Το ΚΚΕ λοιπόν μίλησε για κρίση υπερσυσσώρευσης, για συγχρονισμένη κρίση του καπιταλισμού, την ίδια ώρα που δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθετούσαν την κυρίαρχη αστική γραμμή της κρίσης χρέους, ενώ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αμφιταλαντευόταν.

Με βάση αυτήν το ΚΚΕ κατέληξε στη διατύπωση της μοναδικής πολιτικής πρότασης που βάζει τη στρατηγική της εργατικής – λαϊκής εξουσίας και της πάλης γι’ αυτήν, για την αντικαπιταλιστική προοπτική και το σοσιαλισμό στο προσκήνιο σαν ανάγκη του σήμερα επειδή ο καπιταλισμός έχει σαπίσει και δεν μπορεί να δώσει τίποτα πια στην εργατική τάξη πέρα από βάθεμα της εκμετάλλευσης. Ετσι φτάνει το ΚΚΕ να συνδέει την επαναστατική τακτική της υπεράσπισης των εργατικών – λαϊκών συμφερόντων στο σήμερα με τη στρατηγική της κοινωνικής απελευθέρωσης, βάζοντας τη στρατηγική στο τιμόνι.

Το ΚΚΕ έβαλε θέμα μονομερούς διαγραφής του χρέους – από τη στιγμή που δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι γι’ αυτό αλλά το κεφάλαιο – τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ μετά από άπειρους ελιγμούς και κωλοτούμπες πέρασε από την πρόταση για σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (που στήριξε αρχικά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και που σημαίνει αυτόματα και αναγνώριση ενός έστω μέρους του χρέους στην πρόταση για κανονική αποπληρωμή του (αφού πρώτα έρθει η ανάπτυξη).

Η πρόταση για μονομερή διαγραφή του χρέους μπαίνει «πακέτο» από το ΚΚΕ με το στόχο πάλης για αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία. Εδώ ο μεν ΣΥΡΙΖΑ κινείται όχι απλώς μίλια μακριά, αλλά σε αντίθετη κατεύθυνση, αφού διαβεβαιώνει σε όλους τους τόνους τα αφεντικά ότι δεν πρόκειται να θέσει σε κίνδυνο την «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας». Η δε ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά τη φαινομενικά «αντικαπιταλιστική» ρητορεία, στην καλύτερη περίπτωση θέτει θέμα εξόδου από την ΕΕ σήμερα, στο έδαφος του καπιταλισμού, με την κρίση να παροξύνεται, και με το λαό απροετοίμαστο για τα χειρότερα που έρχονται (ενώ βέβαια ταυτόχρονα στο εσωτερικό της υπάρχουν και ισχυρές τάσεις που αρκούνται και στην έξοδο από το ευρώ καταρχήν και την επιστροφή σε μια υποτιμημένη δραχμή, κάτι που προτείνεται ως …φιλολαϊκή διέξοδος).

Τη στιγμή που εντείνονται οι διεργασίες για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού σκηνικού και την αλλαγή βάρδιας από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, παρά τις έντονες πιέσεις που προσπαθεί ολόκληρος ο αστικός συνασπισμός εξουσίας να ασκήσει στο ΚΚΕ, αυτό ξεκαθάρισε ότι άλλο η κυβέρνηση κι άλλο η εξουσία: Σήμερα, στον καπιταλισμό, την εξουσία την έχει το κεφάλαιο, οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές και η (όποια) κυβέρνηση είναι το πολιτικό προσωπικό προώθησης των συμφερόντων τους και αντιμετώπισης-καταστολής των εργατικών-λαϊκών αντιστάσεων. Γι’ αυτό και σήμερα το ΚΚΕ δε χωράει σε καμιά κυβέρνηση, γιατί θα κληθεί να παίξει θέλοντας και μη αυτόν το ρόλο. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο να συνειδητοποιηθεί πλατιά ότι ο αγώνας πρέπει να αφορά την ίδια την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και του κεφαλαίου και όχι να αρκείται στην υπόσχεση λίγων ψίχουλων (κι αυτών αμφίβολων και υπό αίρεση) από τη διαχείριση της αστικής εξουσίας. Την ίδια στιγμή, εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ που έχει και άμεσο συμφέρον, την ίδια τακτική πίεσης προς το ΚΚΕ που «δε συνεργάζεται» εφαρμόζει άλλωστε και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σπέρνοντας αυταπάτες για τις «δυνατότητες μιας αριστερής κυβέρνησης», δηλητηριάζοντας τη συνείδηση ακόμη και του ίδιου του κόσμου της και προσφέροντάς τον απευθείας βορά στον ΣΥΡΙΖΑ.

Το ΚΚΕ υιοθέτησε σταθερά και με συνέπεια μια ταξική εργατική οπτική τόσο για την ανάλυση της πραγματικότητας της κρίσης όσο και (κυρίως) για την απάντηση σε αυτήν. Έτσι αντιτάχθηκε στα αστικά ιδεολογήματα της «εθνικής ενότητας», της «εθνικής οικονομίας» και της «κοινωνικής συνοχής» (στα οποία υποκλίνεται σταθερά ο ΣΥΡΙΖΑ), προτάσσοντας την ενότητα της εργατικής τάξης σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των αφεντικών, την ώρα που δυνάμεις όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έγλειφαν τις διαταξικές υπό μικροαστική ηγεμονία «πλατείες»…

Βασική πτυχή της γραμμής του ΚΚΕ είναι η αντιπαράθεση στις λογικές της «ανάθεσης» και των κάθε λογής «σωτήρων», προτάσσοντας την ανάγκη οι εργαζόμενοι να πάρουν οι ίδιοι τον αγώνα και τη ζωή τους στα χέρια τους.

Τους επόμενους μήνες η επίθεση του κεφαλαίου στην εργατική τάξη θα ενταθεί ακόμη περισσότερο, με τα ενδεχόμενα μιας άτακτης χρεοκοπίας ή ακόμη και μιας πολεμικής εμπλοκής να είναι περισσότερο πιθανά από ποτέ: Σε αυτές τις συνθήκες η ύπαρξη ενός δυνατού ΚΚΕ είναι αναντικατάστατη. Δείγματα της αντίληψής του, όπως εκφράστηκαν και μέσα στο εργατικό κίνημα τα τελευταία χρόνια από το ΠΑΜΕ ή από τη δράση των Λαϊκών Επιτροπών στις γειτονιές είναι πολύτιμη μαγιά για την ακόμα πιο σκληρή περίοδο αγώνων που ανοίγεται μπροστά μας: Ο ηρωικός αγώνας των απεργών στη «Χαλυβουργία» και στη «Phone Marketing», οι μάχες των ναυτεργατών, η έμπρακτη αμφισβήτηση της αστικής νομιμότητας όταν αμφισβητεί το νόμο του δίκιου του εργάτη όπως με την ανυπακοή απέναντι στα χαράτσια είναι ψήγματα από τις μάχες του μέλλοντος…

Ακόμα και η θέση των διάφορων δυνάμεων της αριστεράς απέναντι στην εμφάνιση στο προσκήνιο του φασιστικού φαινομένου αποτελεί κριτήριο – η άνοδος της νεοναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής δεν έρχεται σε αντίθεση με τον καπιταλισμό που σαπίζει, την κρίση του και την αστική δημοκρατία, αλλά αντίθετα γεννιέται απ’ αυτήν, όπως παραφράζοντας τον Μπρεχτ «ο πόλεμος γεννιέται απ’ την ειρήνη τους, έχει τα δικά της απαίσια χαρακτηριστικά». Έτσι δεν μπορεί να σταθούν ανάχωμα στο φασισμό οι αυταπάτες για δήθεν φιλολαϊκό φτιασίδωμα της αστικής εξουσίας και του καπιταλισμού, όπως προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ένα ρωμαλέο, μαζικό και ταξικά προσανατολισμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα που θα ενώνει ντόπιους και μετανάστες εργαζόμενους, που θα ξέρει ότι «μπορεί χωρίς αφεντικά» και θα παλεύει να γίνουν οι εργάτες που παράγουν τον πλούτο ιδιοκτήτες του.

Κλείνοντας και συμπληρωματικά: Οι εργαζόμενοι και η νεολαία, ο κόσμος της αριστεράς δεν έχει να περιμένει τίποτα από τον ΣΥΡΙΖΑ, που μεταλλάσσεται ταχύτατα σε νέο ΠΑΣΟΚ, που ήδη άρχισε να τα «μαζεύει», λέγοντας ότι θα παραλάβει καμένη γη, άρα μην περιμένετε και πολλά και πάντως όχι πριν έρθει ανάπτυξη, που μιλάει κεκλεισμένων των θυρών με τους G-20, που υμνεί την «υγιή επιχειρηματικότητα» και θέλει να την ενισχύσει. Την ίδια στιγμή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ λειτουργεί συμπληρωματικά ως συνεχές του ΣΥΡΙΖΑ στο ευρύτερο φάσμα της σοσιαλδημοκρατίας, με αντινεοφιλελεύθερα ρεφορμιστικά αιτήματα, ακολουθώντας πολιτική ουράς στον εργοδοτικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ στο εργατικό κίνημα. Πολιτική στήριξη, υπερψήφιση και συμπόρευση με το ΚΚΕ με οργάνωση των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές, για να αντιμετωπίσουμε τα χειρότερα που ετοιμάζουν για μας – χωρίς εμάς, για να διεκδικήσουμε όχι μόνο την επιβίωση όταν θα παλεύουμε για το ψωμί και τα φάρμακα, αλλά όλο τον πλούτο που παράγουμε και μας τον κλέβουν τα αφεντικά, τον κόσμο ολόκληρο!

Νίκος Στεφάνου Δικηγόρος – εφοριακός, πρώην μέλος του ΝΑΡ, Κέρκυρα, 11/06/2012.

---

Για περαιτέρω ανάγνωση: SYRIZA’s Tsipras pledges to save Greek and European capitalism

 

«Ένας οικουμεν…απαιτείται μια κυβέρνηση» [20:12]

«Μια κυβέρνηση για να είναι αποδοτική και να προωθήσει  αλλαγές που να επιτρέψουν στην χώρα να βγει από το τούνελ τής ύφεσης και τής ανεργίας, πρέπει να είναι λειτουργική, αποτελεσματική, να έχει σαφή κατεύθυνση· ένας οικουμενικός αχταρμάς όπου η ΝΔ θα τραβάει προς τη μια πλευρά και ο ΣΥΡΙΖΑ προς την άλλη, δεν θα οδηγήσει πουθενά. Γι’ αυτό πιστεύουμε ότι, αν ο λαός δώσει την πρωτιά στη ΝΔ, εμείς θα ασκήσουμε, με την ευθύνη που θα μας δίνει η δύναμη της ψήφου τού ελληνικού λαού, τον ρόλο τού ελέγχου και τής αντιπολίτευσης, όπως τον προβλέπει το Σύνταγμα και οι νόμοι. Και είναι ευθύνη … Όλοι οι πολίτες και τα υπόλοιπα κόμματα πρέπει να πάρουν σαφή θέση σε αυτό το δίλημμα … Ή παπάς παπάς, ή ζευγάς ζευγάς, ή με τη ΝΔ [και] τον ΣΥΡΙΖΑ, [ή…] ».

Λόγοι επιφανούς συριζαίου ανδρός

 

Πολ

Αναφερόμενος στους εφοπλιστές, ο κ. Τσίπρας είπε πως πέραν των φοροαπαλλαγών που έχει ο πολύ μεγάλος ελληνικός στόλος –κι αυτό είναι ένα πλεονέκτημα συγκριτικό για τη χώρα που πρέπει να αξιοποιήσουμε– ξέρουμε ότι επισκευάζουν τα πλοία στα ναυπηγεία της Κορέας, της Τουρκίας, της Πορτογαλίας, κάτι που -όπως είπε- είναι απαράδεκτο, και τόνισε:

«Θα τους ζητήσουμε να αποδείξουν ότι την ελληνική σημαία στα πλοία τους δεν την έχουν μονάχα για καιροσκοπικούς λόγους- την έχουν γιατί πραγματικά θέλουν να στηρίξουν τη χώρα, την πατρίδα, σε μια στιγμή που η οικονομία βουλιάζει. Αν δεν το θέλουν, δεν αξίζουν να έχουν την ελληνική σημαία στα πλοία τους. Όποιος σηκώνει την ελληνική σημαία, πρέπει να στηρίζει την πατρίδα του. Και η πατρίδα μας είναι οι άνθρωποι που ζουν σ΄ αυτή την πατρίδα. Δεν σώζουμε την πατρίδα διαλύοντας τους Έλληνες και τις Ελληνίδες, τους εργαζόμενους, τον λαό που ζει μέσα στην εξαθλίωση», είπε ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ.

Κυνικοί και τυχοδιώκτες

Η διαβόητη φορολόγηση του πλούτου, αντικαταστάθηκε με το στόχο – σύμφωνα με τον Γ. Μηλιό υπεύθυνο οικονομικής πολιτικής του ΣΥΝ – για «στοχευμένα μέτρα, συμφωνίες με επιχειρηματικούς ομίλους με βάση κάποια στοιχεία, για παράδειγμα θα ζητήσουμε από τους Ελληνες εφοπλιστές να δείξουνε τον πατριωτισμό τους και σε επίπεδο μιας έκτακτης εισφοράς»! Δηλαδή, η αναδιανομή του πλούτου που υπόσχονται, σημαίνει παρακάλια στους εφοπλιστές (άρα και στις άλλες μερίδες του κεφαλαίου) να δώσουν κάτι παραπάνω, για να δείξουν τον πατριωτισμό τους! Αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και η «κυβέρνηση της αριστεράς» που οραματίζεται.

Θα συνεννοηθούμε με τους πλούσιους…

«Ενδεχομένως την πρώτη περίοδο διακυβέρνησης από μια προοδευτική κυβέρνηση να απαιτηθούν και κάποια έκτακτα μέτρα (…) σε έναν αριθμό μεγάλων επιχειρήσεων ας πούμε σε κάποιες χιλιάδες από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις της χώρας θα μπορούσε να φορολογηθεί ο τζίρος τους κατά 1% το οποίο θα απέφερε πάνω από 1 δισ. ευρώ έσοδα στο κράτος. Γνωρίζω ότι η φορολόγηση του τζίρου έχει αρνητικές επιπτώσεις, διότι (…) αυτό θα μετακυληθεί στον καταναλωτή εν τούτοις (…) αυτό θα ήταν ένα ζήτημα το οποίο θα το θέσουμε σε διαβούλευση από τη στιγμή που θα καλέσουμε αυτούς τους επιχειρηματίες να είναι περισσότερο ειλικρινείς (…) αυτό είναι κάτι το οποίο παίζει και στο εξωτερικό. Είναι μια διεθνής τάση της Αριστεράς σε όλη την Ευρώπη και των προοδευτικών δυνάμεων και τέτοια μέτρα θέλουμε να υιοθετήσουμε».

Further Reading: Les révolutionnaires face à SYRIZA | Courant Communiste Revolutionnaire – NPA

 

Προ των ευθυνών σας

0:40–>

«Οι ψευδο-ριζοσπαστικοί επικριτές σας σας λένε ότι η κατάσταση δεν είναι ακόμη ώριμη για μια πραγματική κοινωνική αλλαγή. Ότι αν αναλάβετε τώρα την εξουσία, απλώς θα βοηθήσετε το σύστημα, καθιστώντας το πιο αποτελεσματικό. Νομίζω ότι αυτό σας λένε οι άνθρωποι από το ΚΚΕ, που είναι το κόμμα των ανθρώπων που εξακολουθούν να είναι ζωντανοί, επειδή ξέχασαν να πεθάνουν.»

Σλαβόι Ζίζεκ

«Το ΚΚΕ καταγγέλλει την τραμπούκικη επίθεση του εκπροσώπου της «Χρυσής Αυγής» ενάντια στη βουλευτή του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη και γενικά τη συμπεριφορά του στο πάνελ της εκπομπής «Καλημέρα Ελλάδα», εναντίον και άλλων εκπροσώπων κομμάτων, όπως του ΣΥΡΙΖΑ. Τα ναζιστικά μορφώματα αντιμετωπίζονται από τον ίδιο το λαό, με την ισχυροποίηση και ριζοσπαστικοποίηση του εργατικού λαϊκού κινήματος. Μόνο ένα τέτοιο κίνημα ρήξης και ανατροπής μπορεί να εξουδετερώσει οριστικά τέτοιες οργανώσεις, που είναι ένα μαστίγιο του ίδιου του συστήματος. Εξάλλου, η «Χρυσή Αυγή» εδώ και πολλά χρόνια στηρίζει εργοδοτικούς μηχανισμούς κατά των εργαζομένων για το σπάσιμο απεργίας κ.λπ. Οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι συνταξιούχοι που ψήφισαν τη «Χρυσή Αυγή» πρέπει να την εγκαταλείψουν και να συμπαραταχτούν με την τάξη τους και το ΚΚΕ».

Ανακοίνωση γραφείου τύπου τού ΚΚΕ

 

Παιδικός Μεταβατισμός: «εξαπάτηση, διγλωσσία, ρεβανσιστικός παλιμπαιδισμός»

Μπροστά στο ενδεχόμενο εκλογικής νίκης τού ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές τής 17 Ιουνίου εξαπολύθηκε μια εκστρατεία παραπληροφόρησης και εκφοβισμού τόσο στο εσωτερικό τής χώρας όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η οποία ως σκοπό έχει να θέσει εν αμφιβόλω τον ρόλο τού ΣΥΡΙΖΑ ως έγκυρου πολιτικού συνομιλητή. Προς τούτο χρησιμοποιήθηκε κάθε μέσο, ξεκινώντας από τον χαρακτηρισμό του ως «ακραίο-εξτρεμιστικό» κόμμα και τον παράλογο όσο και αισχρό παραλληλισμό του με τους νεοναζί τής Χρυσής Αυγής. Και τι δεν του καταμαρτύρησαν: εξαπάτηση, διγλωσσία, ρεβανσιστικό παλιμπαιδισμό.

«The Purloined Letter» από τα «Ακασικά Αρχεία» τού ΣΥΡΙΖΑ

---

Ούτως ή άλλως, καλό είναι να θυμόμαστε, μεταξύ άλλων, ότι το σημείο μετά το οποίο τα ποσοστά τού ΣΥΡΙΖΑ πήραν την ανιούσα, ήταν η δήλωση τού Τσίπρα ότι θα δεχτεί τις τυχόν ψήφους τού Καμένου σε περίπτωση που πάρει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Πράγμα που δείχνει ότι αυτό που του έδωσε ώθηση ήταν το άνοιγμα και όχι το κλείσιμο, η ανάμιξη και όχι η καθαρότητα.

Άκη Γαβριηλίδης

• Υποχρεωτική Καταγραφή στα κατά τόπους αστυνομικά τμήματα ανά την Επικράτεια και εντός εξαμήνου όλων των αλλοδαπών που ζουν και εργάζονται στη χώρα, επί ποινή κήρυξής τους ως παρανόμων και προς απέλαση, εφόσον δεν παρουσιαστούν.

• Ενεργοποίηση Προγράμματος ολικής απέλασης λαθρομεταναστών που σε βάθος τετραετίας θα υλοποιηθεί με απελάσεις και επαναπροωθήσεις. Όλα τα έξοδα απέλασης και επαναπατρισμού των λαθρομεταναστών που θα αποφασίζεται να επαναπροωθηθούν, θα χρεώνονται άμεσα στις χώρες προέλευσης, με χρέωση στην κεντρική τους τράπεζα, ενώ συγχρόνως θα ενημερώνεται επίσημα η αντίστοιχη πρεσβεία ή το προξενείο τους στην Ελλάδα.

Πρόγραμμα Αν.Ελλήνων

---

«Αλλά ούτε το σημαντικό ποσοστό τού ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ο πολλαπλασιασμός των πογκρόμ κατά των μεταναστών στις οδούς τής Αθήνας δεν ανήκουν στην «ελληνική μυθολογία». Δυστυχώς πρόκειται περί θλιβερής πραγματικότητας.»

Καρολίν Φουρέστ 1, 2 (tvxs)

«Ο λόγος τού Ολάντ ήταν εκείνος υπέρ μιας δημοκρατικής και κοσμικής Αριστεράς, που δεν είναι αφελής στα θέματα τού ισλαμισμού… . Γιατί, αν η Αριστερά είχε υιοθετήσει μια στάση αφέλειας, υπερβολικής ανοχής στα θέματα αυτά, τότε, κατά τη γνώμη μου, το Εθνικό Μέτωπο θα είχε ακόμη καλύτερο αποτέλεσμα».

Καρολίν Φουρέστ (Αυγή)

---

Επεξηγηματικό Σχόλιο: «Η Α., δύο χρονών και 9 μηνών, κάθεται και παίζει, δίπλα στην παραμάνα της, με τη μικρή της φίλη την Η. Μετά από λίγο η Α δείχνει στενοχωρημένη και ανήσυχη. Ξαφνικά χτυπάει την Η. και την σπρώχνει. «Μα τι κάνεις;» ρωτάει η παραμάνα. «Η Η. είναι κακό κορίτσι. Με χτύπησε» [απαντάει η Α.]»

Jean Bergès & Gabriel Balbo, «What does transitivism consist of?»

 

Διαφορά και Επανάληψη

Avec la gauche grecque, pour une Europe démocratique !

Ποιος να το φανταζόταν ότι οι λενινιστές «ιδρυτές πατέρες» του ευρωέθνους που ανέλαβαν τη σωτήρια πρωτοβουλία να συντάξουν, εν μέσω νυκτός, την «ιδρυτική πράξη» τής νέας Ευρώπης (πβ. Έλμ. Κουβελάκης: «founding act») δεν θα ήταν άλλοι από τα μέλη της «συμμορίας των τεσσάρων»: — ο επικεφαλής τής Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Τσε Μανουέλ),  ο πρόεδρος τής ΕΚΤ (Μάριο Τρότσκι), ο πρόεδρος τού Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (Χέρμαν βαν Ένγκελς) και ο επικεφαλής τού Γιούρογκρουπ (Τσανγκ Κάι-Σόι-Γιουν-Κερ)!

Αλεξία Κεφαλά στο κανάλι France 5 για τον «κοινωνικό ρόλο» τής ακροδεξιάς

 Α.Κ. «Αυτό που συμβαίνει είναι ότι το νεοναζιστικό κόμμα που ονομάζεται ΧΑ είναι ένα κόμμα που απέκτησε τη φήμη ότι ρίχνει ξύλο στους μετανάστες στους δρόμους τής Αθήνας. Ότι «ξεβρομίζει» εντός εισαγωγικών τις παλιές συνοικίες τής Αθήνας όπου ζουν ηλικιωμένοι που φοβούνται να βγουν από τα σπίτια τους και που τώρα αισθάνονται πράγματι ασφαλείς· είναι τόσα πολλά τα κρούσματα ρατσιστικών επιθέσεων στην εν λόγω περιοχή που οι μετανάστες πλέον φοβούνται και αφήνουν στην ησυχία τους τον κόσμο, κατεβαίνουν [ασαφές αν αναφέρεται στον «κόσμο» ή στους «χρυσαυγίτες»] περισσότερο στις πλατείες, στις παιδικές χαρές και οι κάτοικοι έτσι αισθάνονται πιο σίγουροι».

Y. C. «Χρησιμοποιώ επίτηδες τον όρο για να σας δώσω την ευκαιρία να μας διευκρινίσετε την κατάσταση, μας λέτε λοιπόν ότι [οι χρυσαυγίτες] επιτελούν έναν κοινωνικό ρόλο και ότι είναι αποτελεσματικότεροι από την αστυνομία;»

Α.Κ. «Ακούστε, στην Αθήνα, απλώς υπάρχουν υπερβολικά πολλοί λαθραίοι […] Οι χρυσαυγίτες, είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει, αλλά είναι αυτοί που όχι μόνο ξεβρόμισαν τις συνοικίες [εδώ αφαιρέθηκαν τα εισαγωγικά], αλλά αν κάποιου του κλέψουν την τσάντα ή αν κάποιος έχει ένα διαμέρισμα που το νοικιάζει και στο οποίο διαμένουν παράνομα λαθρομετανάστες, δεν φωνάζει πια την αστυνομία, αλλά την Χρυσή Αυγή. Και οι χρυσαυγίτες όχι μόνο καθαρίζουν τα διαμερίσματα από τους μετανάστες, αλλά τα ξαναβάφουν, αλλάζουν τις κλειδαριές και τα ξαναδίνουν στον κόσμο [τ.έ στους ιδιοκτήτες]».

«Έτσι εδραίωσαν την παρουσία τους στις μεγαλουπόλεις […] επιτελώντας κοινωνικό έργο με τους ηλικιωμένους, με τους ιδιοκτήτες»

Y. C.: «Όπως οι αδελφοί μουσουλμάνοι στις αραβικές χώρες.»

[Με τις υγείες σας, για την «αθηναϊκή άνοιξη»]

---

Όσον αφορά σε μια προς δημοσίευση επιστολή στη Libération για την «Αριστερά»:

Θα ήθελα να κλείσω το σημείο αυτό λέγοντας ότι η «αριστερά», εδώ και ενάμιση αιώνα (από την εποχή τής Κομούνας;) είναι το όνομα τής αντιδραστικής μορφής στην πολιτική. Τα ίδια τα γεγονότα το αποδεικνύουν. Και εμφανίζεται πάντα η «αριστερά» … από τότε που υπάρχει κάποια αλήθεια. Αυτός είναι και ο λόγος που η «αριστερά» δεν μπορεί να εκλείψει: είναι το σύγχρονο όνομα τού αντιδραστικού υποκειμένου στο πολιτικό πεδίο, εγγενώς ενσωματωμένη στον κανονιστικό του πυρήνα³ (θα ήταν ενδιαφέρον να αναρωτηθούμε τι είναι η «αριστερά» στην τέχνη, στον έρωτα, στην επιστήμη)⁴. Εάν η έξοδος από το Σπήλαιο πραγματοποιείται αναγκαστικά με βίαιο τρόπο, θα πρέπει πάνω απ’ όλα να γυρίσουμε την πλάτη στις υποκειμενικές μορφές υποδούλωσης· σε τελική ανάλυση, δηλαδή, να αρνηθούμε να συναινέσουμε στην αποδοχή τής ιδέας ότι μπορεί να βελτιωθεί το «κράτος» των πραγμάτων. Εν προκειμένω, το υποκειμενικά βίαιο στοιχείο έγκειται στη ρήξη με την «αριστερά». Και αυτό γιατί εκείνο που εμποδίζει τη γενίκευση τής χειραφετικής Ιδέας είναι το ότι στην πραγματικότητα αυτή δεν είναι η μόνη που προβάλλεται: την ακολουθεί πάντα σαν τη σκιά της η Ιδέα τής «αριστεράς», η Ιδέα δηλ. που προσποιείται ότι λέει ακριβώς τα ίδια με την χειραφετική Ιδέα, με τη μόνη διαφορά ότι η Ιδέα τής «αριστεράς» δεν μπαίνει στον μπελά να επιχειρήσει την έξοδο. Κάθε έξοδος περιλαμβάνει ουσιαστικά μια διπλή ρήξη: πρέπει κατ’ αρχάς να προσπελάσουμε το καθεστώς τής Ιδέας, δηλ. να αποδεχθούμε ότι κάτι πράγματι συμβαίνει· από τη στιγμή όμως που θα έχει επιτευχθεί η πρώτη αυτή ρήξη, χρειάζεται ακόμη να γυρίσουμε την πλάτη στην αντιδραστική συστημική οργάνωση, δηλ. στην Ιδέα ότι μπορούμε να εξασφαλίσουμε την έξοδο μέσω τής εμμενούς βελτίωσης αυτού που υπάρχει. Συνεπώς, δεν πρόκειται πλέον για αντιπαράθεση μεταξύ Ιδέας και φαινομένου, όπως συμβαίνει με την πρώτη ρήξη, αλλά για σύγκρουση μεταξύ δύο Ιδεών. Θα προτείνονται πράγματι πάντοτε δύο Ιδέες έναντι τού συμβάντος.

Α.Μπαντιού

---

[3] Σημ. Μετ. Η φράση είναι δυσνόητη: [la gauche/le nom moderne du sujet réactif … est [en la matière] matriciel]. Να σημειωθεί ότι με τον όρο «principe matriciel» δηλώνεται η «κανονιστική μήτρα ή ο κανονιστικός πυρήνας» των συνταγματικών ελευθεριών στο Γαλλικό συνταγματικό δίκαιο. Είναι πιθανόν ο Μπαντιού να εξισώνει εδώ την «πολιτική» ως «δόξα» και την «αριστερά».

[4] Σημ. τού Ν. Φισέρ Eπί τού ενδιαφέροντος θέματος τής «αριστεράς» στον έρωτα, μπορούμε ίσως να βρούμε υλικό προς σκέψη στην τελευταία ταινία τού Τζέιμς Γκρέι, «Δύο εραστές».